Recensie Het kind in de tijd

Ian McEwan wist me op gepaste wijze in het begin op afstand te houden. Ik zocht als het ware contact met hoofdpersonage Stephen Lewis, maar hij nog niet met mij. Hoewel ik vrijwel direct als lezer tussen de gedachtenspinsels van de hoofdpersoon werd achtergelaten was het even zoeken naar de 'klik' en werd ik als lezer niet zomaar geaccepteerd.
Eenmaal de 'klik' gevonden, dan wordt je als lezer al snel meegezogen in het verdriet en de wanhoop van een vader die zijn vijfjarige dochter plots is kwijtgeraakt tijdens een doorsnee boodschap die wij allen zo vaak doen.

Door de plotselinge breuk met zijn dochter stelt Stephen Lewis zichzelf vele vragen. Daarbij komen doormiddel van flashbacks ook elementen uit zijn jeugd aan bod en wordt hij zo goed als gedwongen ook te kijken naar andere relaties in zijn leven, zoals de relatie met zijn vrouw maar ook de relatie die hij heeft met zijn ouders.

Na Boetekleed was Het kind in de tijd mijn tweede boek wat ik van Ian McEwan las. Dat er meer gaan volgen is een feit. Zoals ik bij Boetekleed enorm heb genoten van zijn mooie subtiele woorden die uiteindelijke tot warme en ontroerende zinnen werden gevormd, heb ik dat wederom mogen ervaren bij Het kind in de tijd.

Ik geniet van McEwan’s schrijfstijl, het is alsof je in een warm bad van woorden terecht komt.