Recensie Ik ben niet bang

'Monsters bestaan niet. Je moet uitkijken voor mensen, niet voor monsters'.

Bovenstaande heeft de vader van Michele gezegd tegen Michele. Helaas is deze uitspraak maar al te waar.
Op een dag, in de warme zomer van 1979, ontdekt Michele een geketend jongetje in een hol bij een afgelegen, vervallen, huis. Michele heeft hem ontdekt en het is dus van hem, zijn geheim. Het blijkt al snel dat veel meer mensen van het bestaan van het jongetje op de hoogte zijn. Langzamerhand ontdekt Michele zo'n beetje waarom dat jongetje daar zit.

Je maakt alles mee door de ogen van Michele. Enerzijds is dat het sterke punt van het boek. Het is het verhaal van een 9-jarige jongen, die dingen te weten komt, waarmee je een 9-jarige absoluut niet wil confronteren en tegen zou willen beschermen. De waarheid is gruwelijk. Alle volwassenen in het gehucht waar Michele woont, zijn van het geketende jongetje in het hol op de hoogte en zijn vader speelt een belangrijke rol hierin.
Anderzijds blijft er onvrede omdat nergens duidelijk wordt waarom dat jongetje ontvoerd is en daar gevangen wordt gehouden. In de tijd dat het verhaal zich afspeelde, had je natuurlijk de Rode Brigades in Italië, die o.a. door middel van ontvoeringen zich van inkomsten voorzagen. Daarnaast had je ook vergelijkbare rechtse terreurgroepen. Of dat soort groepen achter de ontvoering van het jongetje zaten, is niet zeker. Het speelt zich namelijk af in het, zeker toen, arme zuiden. Het zou ook een manier kunnen zijn van de dorpelingen om zich aan de armoede te onttrekken. Je blijft zodoende aan het eind van het boek met een aantal vragen zitten, maar dat zorgt er wel voor dat het boek nog een tijd in je hoofd zal blijven hangen.
Ik heb genoten van het verhaal en heb ondertussen mijn volgende boek van Ammanati al besteld.