Recensie Schaduwkind

‘Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder zijn vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar hoe heten vader en moeder van een gestorven kind?’ Deze prachtige feitelijke veronderstelling weerspiegelt goed het gevoel van P.F. Thomése van voor en na de dood van zijn kind: Er zijn geen woorden voor. En juist doordat er geen woorden voor te maken zijn, slechts een derde melodie, is Schaduwkind een prachtig boek vol emotie.
Ik wil dit verslag over Schaduwkind liever geen recensie noemen. Je kunt en mag gevoelens van een persoon niet recenseren. Ik heb het gevoel dat ik dan een persoonlijk dag –en gedachteboeken moet gaan recenseren, dat doe ik niet. Ik zal er slechts een korte aantekening bij maken.
Schaduwkind is verdeeld in vele kleine hoofdstukken en met een totaal van honderdenvijf bladzijden een boekje dat je zeer snel uit hebt, begrijpen is een tweede ding. Vaak lijkt het boekje op een dichtbundel, de korte hoofdstukken de poëtische zinnen en aannemingen, prachtig. De vloeiende emotionele zinnen nemen je mee op een schommelende boottocht op de Nijl. Evenwicht in gedachte en leven is ver te zoeken, zo beschrijft Thomése het.
Je wordt vaak van hoofdstuk naar hoofdstuk geslingerd, van voor, na tot tijdens het sterven van zijn kind. Dat brengt enige chaos met zich mee, het is geen logisch chronologisch verhaal, hij heeft beschreven wat hij voelde en waaraan hij dacht.
et boekje is dun maar brengt wel een dikke brok in je keel, je mond wordt droog en je frunnikt nergens meer aan tijdens het lezen van Schaduwkind. Mooi, en toch onbegrijpelijk. Dat het verhaal voor mij moeilijk te bevatten is wil ik graag zo houden…