Lezersrecensie
Turnen met woorden en zinnen
03 juni 2015
‘De kleine Roemeense die nooit glimlachte’, geschreven door Lola
Lafon, gaat over Nadia Comăneci, een Roemeense topturnster.
Comăneci was de eerste die de perfecte score van tien punten
behaalde, en deed als tiener mee aan de Olympische Spelen van 1976
en 1980 waar zij vijf gouden medailles in de wacht wist te
slepen.
In het boek worden de meest bijzondere gebeurtenissen uit het leven van Nadia Comăneci beschreven. Van het moment dat haar talent wordt ontdekt, tot de harde trainingsmethoden. Van perfecte uitvoeringen, tot de transformatie van kind naar vouw. Naast de loopbaan van Comăneci, speelt ook het leven in Roemenië een grote rol in het boek. De val van het communisme in 1989 is volgens de schrijfster dan ook ‘groter dan het verhaal van die onverstoorbare meisjes die nooit vielen.’
Het boek wil geen historische reconstructie zijn van het leven van Nadia Comăneci, maar is dat eigenlijk wel. Lafon heeft er daarnaast voor gekozen de onbekende stukken uit het leven van Comăneci zelf in te vullen met diverse hypotheses over, en versies van een verdwenen wereld. En, zoals Lafon zelf aangeeft: ‘De gesprekken tussen de vertelster en de turnster zijn een gedroomde fictie, een manier om weer geluid te krijgen bij de nagenoeg stomme film van Nadia C.’ Wat mij betreft ontzettend jammer. Het voelt een beetje alsof je als lezer voor de gek wordt gehouden.
Boeken met een link naar de sport, kan ik meestal erg waarderen. Dit boek heeft mij echter niet kunnen overtuigen. Het boek is geen verhaal over het communistische Roemenië, en het boek is ook geen verhaal of biografie over het leven van Nadia Comăneci. Het is van beide een beetje, en dat is te weinig.
Desalniettemin geef ik het boek drie sterren. Drie sterren omdat het leven van Comăneci in Roemenië indrukwekkend blijft, maar bovenal drie sterren voor de mooie zinnen. Lafon noemt Comăneci ‘een sublieme poëtische machine die alles in de war schopt.’ Maar eigenlijk is Lafon zelf de poëtische machine. Lafon beschrijft het leven van de Roemeense Comăneci op een zeer geraffineerde en sierlijke wijze. Ze turnt met woorden en zinnen, een tien.
In het boek worden de meest bijzondere gebeurtenissen uit het leven van Nadia Comăneci beschreven. Van het moment dat haar talent wordt ontdekt, tot de harde trainingsmethoden. Van perfecte uitvoeringen, tot de transformatie van kind naar vouw. Naast de loopbaan van Comăneci, speelt ook het leven in Roemenië een grote rol in het boek. De val van het communisme in 1989 is volgens de schrijfster dan ook ‘groter dan het verhaal van die onverstoorbare meisjes die nooit vielen.’
Het boek wil geen historische reconstructie zijn van het leven van Nadia Comăneci, maar is dat eigenlijk wel. Lafon heeft er daarnaast voor gekozen de onbekende stukken uit het leven van Comăneci zelf in te vullen met diverse hypotheses over, en versies van een verdwenen wereld. En, zoals Lafon zelf aangeeft: ‘De gesprekken tussen de vertelster en de turnster zijn een gedroomde fictie, een manier om weer geluid te krijgen bij de nagenoeg stomme film van Nadia C.’ Wat mij betreft ontzettend jammer. Het voelt een beetje alsof je als lezer voor de gek wordt gehouden.
Boeken met een link naar de sport, kan ik meestal erg waarderen. Dit boek heeft mij echter niet kunnen overtuigen. Het boek is geen verhaal over het communistische Roemenië, en het boek is ook geen verhaal of biografie over het leven van Nadia Comăneci. Het is van beide een beetje, en dat is te weinig.
Desalniettemin geef ik het boek drie sterren. Drie sterren omdat het leven van Comăneci in Roemenië indrukwekkend blijft, maar bovenal drie sterren voor de mooie zinnen. Lafon noemt Comăneci ‘een sublieme poëtische machine die alles in de war schopt.’ Maar eigenlijk is Lafon zelf de poëtische machine. Lafon beschrijft het leven van de Roemeense Comăneci op een zeer geraffineerde en sierlijke wijze. Ze turnt met woorden en zinnen, een tien.
1
Reageer op deze recensie