Een ouder wordende vriendschap

Drie ouder wordende vrouwen, die elkaar hebben leren kennen tijdens een schildercursus en daarna contact hadden terwijl ze a.h.w. bevrijd waren van hun gewone leven, besluiten om samen in een pand aan de Herengracht in Leiden te gaan wonen. Dorine coördineert een grote verbouwing om er een ideaal pand van te maken. Hun motto is “we gaan hier verticaal in en er pas horizontaal weer uit” met het idee om elkaar bij te staan in het proces als ze ouder worden. Dat daarmee hun vriendschap verandert en dat dit om combinatie met ouder worden niet zo makkelijk is als het lijkt, wordt duidelijk als Julia steeds meer begint te vergeten. Het verhaal wordt geschreven vanuit het perspectief van Dorine, een vrouw die graag de controle heeft en die ondanks een slecht huwelijk haar overleden man echt gemist heeft. De andere vriendinnen leren we vanuit haar perspectief kennen. Lily is mijn favoriet, een vrouw die zich niet in een keurslijf laat dwingen en die al jaren haar eigen keuzes maakt en volgt. Julia draagt een enorm verdriet met zich mee, maar lijkt tot bloei te komen op de Herengracht. Als de dames een mannelijke huurder in hun woning opnemen, lijkt het evenwicht te verschuiven, zodanig dat de geschiedenis zich gaat herhalen. Deze Dolf draagt ook een geheim met zich mee en hem leren we vooral kennen doordat het tweede deel vanuit zijn perspectief is geschreven. Het boek is heerlijk leesbaar en begrijpelijk geschreven. Het is makkelijk meeleven met deze dames en het proces van dementie en wat dit teweeg brengt is goed opgebouwd. De schrijfster heeft jaren in Leiden gewoond en in ouderenzorg gewerkt, waarmee het heel herkenbaar beschreven is. Het boek en de personages blijven niet lang bij me hangen, mogelijk omdat het wat ver staat van mijn eigen belevingswereld en ik wat meer verdieping (ook vanuit Lily en Julia) had verwacht.