Het eenvoudige verhaal van een Jood die geen held wilde zijn

Ieder jaar zo eind april, begin mei komen er verhalen los uit de oorlogstijd, de Tweede Wereldoorlog, zodat wij niet zullen vergeten. Die verhalen moeten worden doorgeven aan de volgende generatie. Dat was ook de bedoeling van Jo van Dam, een pseudoniem van een inmiddels overleden Amsterdammer. Met ‘Poppetje gezien kassie dicht’ het levensrelaas van een amsterdamse jood’ is in 1983 door Amphora Books zijn verhaal uitgebracht. Een verhaal dat de overlevende van de oorlog zonder opsmuk heeft geschreven.
Samen met zijn vrouw Lisa besloot Jo na die oorlog geen kinderen te willen, geen kinderen te willen blootstellen aan het gevaar van de oorlog, het gevaar ook van het Joodzijn. Het verhaal dat hij zo graag aan zijn nichtje Eefje had willen vertellen heeft hij op schrift gesteld. Gek was hij op dat meisje, maar in zijn gedachten zal zij altijd drie blijven, omgebracht omdat zij het stempel Jood droeg.
Jo van Dam vertelt zijn verhaal vol eenvoud en toch… Mij heeft hij meegesleept, niet alleen in de periode voor, maar ook tijdens en na de oorlog. Zijn ellende was niet meteen voorbij. Gevochten heeft hij tegen instanties om van zijn aangenomen naam af te komen en zijn oorspronkelijke naam terug te krijgen. Meteen na de oorlog heeft hij de haat gevoeld van mensen, Amsterdammers, bij wie goederen in bewaring waren gegeven. Ook die oorlog veranderde daar niets aan.
Hij vertelt over het verzet, het verraad en de bevrijding. Over kracht en zwakte. Hij raakt Bergen-Belsen aan, dat ontruimd moest worden. Hij gaat op zoek naar familie, bekenden en probeert uiteindelijk in Australië een nieuw leven op te pakken. Maar Jo keerde toch terug. Om hier te sterven. Zijn Lisa heeft hem overleefd en woont weer/nog in Amsterdam.