DE WORDING VAN EEN DICTATOR

Giuliano da Empoli begint in zijn boek "De Kremlinfluisteraar" met een verwijzing naar de anti-utopische roman "Wij" van Zamjatin. Deze toekomstroman uit 1924 - voorloper van 1984 van Georg Orwell en Brave New World van Aldous Huxley - voorspelt min of meer waar het in de maatschappij van het huidige Rusland op uitdraait.
De schrijver komt in contact met Nikolaj Brandeis, de schuilnaam voor Vadim Baranov ( die weer model staat voor Vladislav Soerkov) .
Baranov heeft zojuist zijn taak als politiek adviseur van de tsaar neergelegd en wil zijn ervaringen als spindoctor wel delen met de auteur.
Baranov geeft toe dat hij 15 jaar lang de loopjongen van de tsaar (Vladimir Poetin) is geweest en zo als een Raspoetin heeft meegewerkt de macht bij een persoon te concentreren.
Hij is afkomstig uit een gegoede familie waarvan de leden ooit toetraden tot de Keizerlijke Garde en zodoende gewend waren te leven binnen de invloedssfeer van de Russische tsaren.
Een ervaring waarvan hij - zo blijkt - veel profijt zal hebben.
Vanuit de inner circle zijn wij als lezer deelgenoot van De Val van De Muur , de ontmanteling van de USSR en de kortstondige vrijheid en ontluikende democratie die daarop volgde.
Ook van de kans die de oligarchen kregen of beter gezegd namen om zich te verrijken ten tijde van het machtsspel waarbij zowel Gorbatsjov als Jeltsin de strijd aan het verliezen waren.
Met hulp van Boris Berezovski - hoofd van het televisiebedrijf ORT - probeert de regering de 150 miljoen Russen weer in het gelid te krijgen.
Jeltsin is dan nog staatshoofd en achter de schermen tracht Baranov Poetin als "anti-held" "in de markt te zetten" als zijnde een waardig opvolger.
Het volk wil een "sterke man met gezag". De verticale macht moet hersteld worden en Poetin is de juiste man - jong en energiek - komt uit de kring van de veiligheidsdienst - dus betrouwbaar.
Maar Poetin wil de totale macht en schuift de oligarchen - die dachten dat het geld regeerde - aan de kant.
De nog aanwezige oppositie wordt monddood gemaakt. Denk aan wat Bill Browder in zijn boek "Achtervolgd door de Staatsmaffia" schrijft en aan het lot van Aleksej Navalny.
De periode Stalin lijkt terug van weggeweest.
Berezovski probeert de regie te behouden bij Poetins streven naar de macht, maar dat wordt niet geapprecieerd. Poetin is de acteur die zichzelf regisseert.
Na de Ramp met de Koersk - de onderzeeboot die in augustus 2000 verging - tracht Boris Berezovski Poetin tot empatisch handelen te bewegen. Vergeefse moeite.
Zijn lot is dan getekend en Baranov mag hem dat komen mededelen.
Zo verdwijnen er nog meer "tegenstanders". Bijvoorbeeld Chodorkovski de icoon van het Russisch kapitalisme. Geld blijkt geen machtsfactor, de politieke macht prevaleert.
De Soliviki - de sterke mannen van de FSB (vroeger de KGB) - gaan de oligarchen vervangen en de staat als bron van de macht herleeft. De Russische Federatie begint op een gigantische gevangenis te lijken.
Op slinkse wijze worden ongure types al een zekere Zaldostanov - een Hells Angel type - ingezet om de onvrede onder het volk te kanaliseren en vooral de jeugd te bewerken.
Zo kan Prigozjin - de kok van Poetin - opklimmen tot leider van het Wagner huurlingenleger.
Gedurende het verloop van het verhaal merk je dat Branov zich meer en meer realiseert dat zijn adviezen richting Poetin weinig tot geen effect hebben.
Een zekeren Setsjin - ook oud KGBer of FSBer -is nu de naaste medewerker van Poetin en schoffelt Baranov onderuit. Als hij dan ook nog merkt dat hij ook onder de sancties van het Westerse bondgenootschap valt vertrekt hij naar de vrije wereld waar hij verzucht :
"Rusland is als een moeder met geheugenverlies die haar eigen kinderen verslindt "
Als politiek adviseur legt hij dan zijn taak neer.

Al met al een verrassend boek dat op ongekende wijze inzicht geeft in " de wording van een dictator " met alle gevolgen voor het Russische volk