Supertex is niks geks

Kortgeleden heb ik het boek 'Supertex’ gelezen. Het boek is geschreven door Leon de Winter en is uitgebracht in 1991. Het boek heeft geen prijzen gewonnen. Ik heb dit boek gekozen omdat ik in de flaptekst las dat het over zaken ging, en daarom leek het mij interessant. Ook door het plaatje op de voorkant, een blouse met een stropdas, kreeg ik het idee dat het boek over zaken gaat.



Het boek begint met de hoofdpersoon, Max Breslauer, dat in gesprek is met zijn psychiater, Jansen. Het hele verhaal wordt verteld vanaf de ik-perspectief van Max die tegen zijn psychiater praat. Max begint met praten over de relatie met zijn vader, Simon Breslauer. Simon was een Joodse man die de Tweede Wereldoorlog had overleefd en streng volgens de Joodse Tradities leefde. Simon had ook een succesvolle winkelketen, SuperTex, opgericht. Zelf was Max niet zo gefocust op zijn spirituele welzijn, en was hij meer gefocust op zijn materiele welzijn, omdat hij een zakenman is. Max wordt later verliefd op een vrouw, Esther, maar na de zelfmoord van haar ex-man, vertrekt zij naar Amerika en wordt zij een Orthodoxe Jood. Na haar verhuizing begint Max te twijfelen aan zijn Spirituele gezondheid, en wanneer zijn vader, Simon, overlijdt, begint Max echt te focussen op zowel zijn spirituele gezondheid als zijn materiele welzijn als de nieuwe leider van het succesvolle SuperTex-imperium.



Persoonlijk vind ik dit een goed boek. Aan het begin van het boek begon het langzaam, maar het verhaal wordt interessanter als je blijft doorlezen. Je begint meer te weten te komen over de hoofdpersonen, je leest wat ze doen en begrijpt waarom zij dat doen. Een voorbeeld hiervan is het begrijpen van zowel Max als zijn boer, Boy en hoe zij omgaan met de dood van hun vader. “Toen vader verdronk was Boy's verdriet van een andere orde dan dat van mij. Hij huilde mee met moeder, naast het open graf zakte hij van ellende in elkaar, en ik stond er droog en ernstig bij, vechtend tegen de gedachte dat ik dit ogenblik al jaren in stilte had gewenst. Ik had pa overleefd. Geen traan.”



Daarnaast vind ik de schrijfstijl goed, omdat het taalgebruik niet moeilijk is om te volgen. Ook zijn er veel dialogen, waardoor het makkelijker is om te begrijpen wat er gezegd wordt. Een voorbeeld van zo een dialoog is: “'Gebroken been.’ ‘O gelukkig. Maak je geen zorgen, voor gebroken benen ben je verzekerd.’ ‘Ze willen smartengeld.'"



Tot slot zou ik dit boek wel aanraden. Het boek is interessant, heeft een schrijfstijl dat makkelijk is om te volgen, en heeft hoofdpersonen die goed beschreven worden. Ik vind dat het boek het beste gelezen kan worden door mensen met een lange spanningsboog, omdat het boek langzaam begint, waardoor het makkelijk is om aandacht te verliezen.