Over het moeras en paradijs

Het moerasmeisje Kya woont met haar vader, moeder, broers en zussen in een hut in een moeras in North Carolina. Eén voor één slaan haar gezinsleden op de vlucht. Tot alleen Kya overblijft.

De hoofdstukken met het opgroeien van Kya wisselt Owens af met kortere hoofdstukken waarin het onderzoek centraal staat naar de dood van de jongeman die in het moeras gevonden wordt. Er zit vaart in en de beschrijvingen van de natuur zijn lyrisch en treffend. En boven alles roept de hoofdpersoon Kya warme gevoelens op bij de lezer.

Langzaam groeien de verhaallijnen in tijd en perspectief naar elkaar toe. Intussen ben je als lezer opgenomen in een onvergetelijk indrukwekkend en prachtig geschreven drama met een mooi slot.
Met daarbij dus veel aandacht voor de ongerepte natuur van het moeras. Dat een belangrijke voorwaarde vormt voor de ontwikkeling van de verschillende dier- en plantsoorten. Een ‘remote’ omgeving, als bakermat van het ongerepte, pure leven.

Mooi, is het om te lezen over de standvastigheid van Kya, haar ontwikkeling tot jonge vurige vrouw, heen en weer geslingerd tussen de twee mannen in het verhaal.
Misschien, zijn de mannen ietwat oppervlakkig geschetst, in tegenstelling tot de gelaagdheid bij Kya. Ook het goede in sommige mensen die Kya bijstaan contrasteren te veel met hen die daar karikaturaal tegenover staan.
Al met al is het toch een leesfeest. In Amerika is het nu al twee jaar een hoogst gewaardeerd en veelgelezen boekwerk.

De liefde voor de natuur is zogezegd een belangrijk onderdeel in het boek. De verenverzameling. De indrukken van het meisje, dat niet kan lezen (later wel door de lessen van Tate), de ‘ruwe’ manieren van het meisje zonder opvoeding. Het roept herinneringen op aan een verloren paradijs.

Ondanks de sluimerende oppervlakkigheid, waardeer ik het boek door zijn passie en puurheid met 5 sterren.