Vreselijke stijl

Wederom een winnaar van de Booker Prize waar ik maar met moeite doorheen kwam. Grootste probleem bij dit boek is de stijl van de schrijfster. Het gegeven zou op zich interessant kunnen zijn, maar Hulme heeft er een verwarrend rommeltje van gemaakt. Ze switcht voortdurend van perspectief bijvoorbeeld wat het lezen behoorlijk vervelend maakt. En maar weer eens aantoont dat een boek beter wordt als het verhaal vanuit één persoon wordt verteld. Maar op één en dezelfde pagina overschakelen van 'ze' op 'ik', terwijl het om hetzelfde personage gaat, kom op zeg. Het zal allemaal wel heel artistiek verantwoord zijn en helpen een prestigieuze prijs te krijgen, maar voor mij hoeft het niet. Het steeds achterin kijken wat iets in het Maori betekent wordt trouwens ook heel vervelend. Wat is er trouwens op tegen om een sympathiek personage op te voeren? In dit boek komen ze in elk geval niet voor.