Alweer een pareltje!

Hortense Van Kleef, weduwe en mater familias van een vierkoppige kroost, is een trouwe kerkganger. Alles staat in teken van haar geloof en haar obsessieve devotie, hoewel ze hier en daar niet nalaat om haar ware giftige tong te laten zien. Haar zoons, waarvan er reeds 1 overleden is, haar dochter Roxanne en schoondochter en tevens inwonende verzorgster Fanny ondergaan noodgedwongen al haar irritante grillen, want Hortense is immers dé sleutel tot het familiefortuin.
Het point of no return komt er wanneer Hortense besluit om te verhuizen naar Zorgresidentie Ochtenddauw en de hiermee gepaarde rekening door te schuiven naar haar kinderen, terwijl zij zich net afvragen of er geen betere oplossing bestaat.
Deze onschuldige bedenking ontaardt al gauw in een decor van verdorvenheid.

Daar waar ik eerder ook reeds mocht genieten van 'De onverschilligen' wordt ook '291' gekenmerkt door de typische beeldende schrijfstijl van Erauw. Hij hanteert de Nederlandse taal vaak sober, zonder al te veel opsmuk, maar overgiet dit met een overheerlijk sausje van sarcasme.

De hoofdpersonages zijn met veel aandacht voor detail uitgewerkt: net zoals in realiteit is elke persoonlijkheid gelaagd en wat er achter het masker van elk personage schuilgaat vormt de rode draad van het boek. Wie zijn ze echt, wanneer niemand kijkt? Waar liggen hun morele grenzen? En wanneer beginnen die exact te vervagen?

De structuur van het verhaal is briljant opgebouwd: Erauw zorgt voor een perfecte balans tussen de donkere kantjes van onze menselijkheid en onderhuidse dreiging, waardoor het boek van begin tot eind boeiend en spannend blijft. De auteur lijkt zelf ook geen moreel standpunt in te nemen, hij brengt als het ware de immoraliteit en verdorvenheid, gedreven door financiële motieven, louter in kaart. Het is aan de lezer om tot een persoonlijke eindconclusie te komen en de eigen zedelijkheid af te tasten. Welk masker draag jij? Wanneer zouden jouw morele principes aan de kant geschoven worden?

'291' is krachtig uitgewerkt verhaal, waarin de auteur de lezer alle psychologische hoekjes van de kamer laat zien. Werkelijk om vingers en duimen van af te likken!