Lichtvoetig over grote maatschappelijke uitdagingen gaan

De waarde van een kunstwerk wordt niet bepaald door zijn kwaliteit, maar door de handtekening die eronder staat. Wie het spel niet meespeelt - en een pannenkoek een pannenkoek noemt - wordt aan de kant geschoven. De welvaartstaat besteedt hoge budgetten om de zwaksten vooruit te helpen, maar bereikt hen onvoldoende. Goedbedoelende vrijwilligers geven betekenis aan hun (soms gekneusde) leven door in dat gat te springen. Zij die klagen over de eertijdse uitbuiting van de kolonies, laten nu in eigen land ongegeneerd het vuile werk tegen hongerloontjes (al dan niet in het zwart) opknappen door mensen met buitenlandse roots. Ruimtelijke planners zetten hun eigen ideeën over een ideale samenleving om in stadsplannen die tot voorspelbare spanningen leiden. De middenklasse heeft veel over voor de schone schijn. Relaties evolueren van liefdesbanden naar economisch units, waarvan men zich kan afvragen of het de moeite loont om er nog in te investeren.

Deze en nog meer problemen worden in dit boek verwerkt. Niettegenstaande de zwaarwichtige issues is het zeer toegankelijk geschreven. Ik genoot van de situatiehumor. Het werk balanceert tussen hoop en verlies. Tussen de armlastige Ilyas, het personage naar wie de titel van het boek verwijst, en de verteller in dit boek - een ontslagen kunstconservator in volle huwelijkscrisis - ontstaat een wisselwerking waaruit beiden leren. 'Je mag vallen als je maar weer opstaat.'

Persoonlijk kreeg ik de indruk dat de personen en situaties even licht en clichématige benaderd worden als de stijl waarin dit werk geschreven is. Zeker de ik-verteller komt naar mijn idee nogal melig over. Uiteindelijk leert de geschiedenis dat een al te idealistische benadering bij de brede bevolking onbegrip en polarisatie oproept.