Noodlot?

Het is fijn een roman te lezen waarbij het niet enkel om het verhaaltje draait. En zoals dat bij een goed kunstwerk gaat, de boodschap die men erin ziet verschilt vaak van mens tot mens.
Wat ik uit dit werk haalde? Terwijl ieder zijn eigen rolletje in het leven speelt, rekent op initiatief van de ander, misverstanden inroept als excuus en de aandacht uitgaat naar valse hoop en de schone schijn (neem als voorbeeld de bisschop die voorbijvaart, terwijl de scheepshoorn toetert) krijgen de gebeurtenissen hun beloop. Noodlot noemt men dat.
De een hoopt dat de ander het slachtoffer verwittigt, de moordenaars rekenen erop dat iemand hen tegenhoudt, sommigen steken als struisvogels hun kop in het zand. Het misdrijf krijgt zijn kwalificatie naargelang het motief.
Op het eind geeft Gabriel García Márquez aan dat, na verloop van de jaren, alle drukte eigenlijk om niets is geweest. Zo lees ik dat toch.
Knap dat de auteur dat allemaal in zo'n dun boek weet te vatten. Tommy Wieringa verzorgde, in editie die ik las, het nawoord en schrijft daarin dat men Gabriel García Márquez in verband brengt met het magisch-realisme. Niets van aan in dit boek, vind ik . Geen magie. Ik moest denken aan hoe de wereld slaapwandelend de Eerste Wereldoorlog instapte. Wie zijn geschiedenis niet kent is gedoemd om ze te herhalen. Te ver gezocht?