Verdrongen trauma

Ik ben omgekeerd tewerk gegaan. Eerst las ik Dehairs' prijswinnende thriller 'Nachtstad', en nu zijn debuut 'Lockdown'. In beide boeken dient Brussel als belangrijkste locatie. De auteur zet die stad neer als een anoniem, kil en donker oord waar de misdaad welig tiert, Toch voelen zijn hoofdpersonages er zich thuis. In 'Lockdown' is de sfeer wel zeer down: omwille van een terreurdreiging is het openbaar leven zo goed als stilgelegd.

Chris Kooi, de ik-figuur, groeit op in een naburig dorp, waar het gemeenschapsleven hecht is, maar waar zich soms merkwaardige gebeurtenissen voordoen. Deze verhaallijn wordt afgewisseld met een andere over zijn later leven als pillenslikkende en weinig scrupuleuze journalist, die een geheim verdringt.

Gestaag, maar uiteindelijk toch met een vrij onverwacht ontknoping, raken die twee verhaallijnen wel zeer met elkaar verweven. Al het kwaad komt weer samen, die indruk hadden we ook al bij 'Nachtstad'.

Dehairs schrijft vlot. Dat is prettig om lezen. De hoofdstukken met de verschillende plots door elkaar zijn soms onevenwichtig (sommige beslaan enkele bladzijden, een bijna vijftig) zodat de lezer wel eens moet nadenken over hoe het nu weer zat.

Als niet Brusselaar vermoed ik dat zijn beschrijving van de stad realistisch is. Daarentegen, 'Lockdown' lijdt naar mijn mening aan een grote kwaal, iets wat me hier nog meer stoorde dan in 'Nachtstad': de hele vertelling zelf rammelt als een autootje uit het gewezen Oostblok. Maar als ik daar op inga, is het plezier voor de lezer eraf.