Normaal zijn is niet zo normaal

Marcello Clerici groeit op in Rome tijdens het interbellum. Als kind maakt hij zich zorgen of zijn gedrag wel 'normaal' is. Hij wordt geplaagd door zijn schoolvriendjes omwille van zijn meisjesachtige trekken en een weggezonden priester probeert hem aan te randen. Marcello schiet hem neer. Dat alles resulteert bij Marcello in een dwangmatig streven om te zijn zoals iedereen; om niet op te vallen. In de massa voelt hij zich goed. Hij blijft doorgaans een melancholisch en plichtsbewust type. Lachen doet hij uiterst zelden.
Hij huwt een ogenschijnlijk doodnormale vrouw - die uitzonderlijk veel van hem houdt - en wordt een grijze ambtenaar onder het fascistische bewind van Mussolini. Dat blijkt dan wel bij de geheime politie te zijn. Marcello stemt in om zijn huwelijksreis naar Parijs (een traditionele bestemming) te combineren met de opdracht om een politieke dissident uit de weg te helpen ruimen.
Zijn doodnormale echtgenote, zo blijkt op de huwelijksreis, heeft ook wel een en ander meegemaakt. Overigens wordt tijdens de hele reis zijn drang naar normaliteit wel danig op de proef gesteld. Dat leidt tot het besluit dat 'normaal zijn niet zozeer bestaat uit het vermijden van bepaalde ervaringen als wel uit het standpunt dan men er tegenover inneemt'. Elk mens verliest ooit zijn onschuld. 'Dat is normaal.' Men moet zich niet druk maken over de wijze waarop, anders jaagt men hersenschimmen na.
In het laatste deel stort het fascistische regime in. Marcello ontmoet op wel zeer onverwachte wijze een oude bekende. Hij onderkent zijn complexen en laat zijn oude leven achter zich, helaas ...
De auteur brengt een aantal merkwaardige gebeurtenissen, waarbij de lezer zich telkens weer afvraagt welke richting het verhaal zal uitgaan. Er worden uitgebreide beschrijvingen gegeven, het hoofdpersonage brengt gedurig zijn overpeizingen en die gedachten zijn zwaarwichtig. Dit is zeker geen pageturner.