Heeft de keizer wel kleren aan?

"Hoe dan ook blijft hij schrijven, blijft hij de huid van boeken tatoeëren, blijft hij deze volkrabbelen met mooie en nutteloze, gruwelijke en nutteloze, raadselachtige en nutteloze dingen waarvoor de mensen hem bewonderen, zoals ze bewondering koesteren voor iemand die tien borden tegelijk kan jongleren of halters van honderden kilo's kan heffen, of de grootste borsten heeft."(Blz. 596).

Hoewel de 'Me, Myself en I' in dit boek weinig waardering opbrengt voor kunstvormen die esthetisch genoegen opwekken, is het werk vooral een literair hoogstandje geworden. Het bij de hand hebben van een verklarend woordenboek en/of een internet-opzoekprogramma is geen overbodige luxe.

De ik-persoon is een hypochonder. Hij lijdt gedurende zijn kinderjaren in een aftakelend Boekarest onder de goedbedoelde zorgen van zijn moeder, dokters, verpleegsters en tandartsen. Al gauw vlucht hij in - of wordt hij geteisterd door - allerhande dromen, dagdromen, visioenen en verschijningen. Ook wanneer hij volwassen is, laten ze hem niet los. Ze worden ten voeten uit beschreven. De verteller is mislukt als dichter en wordt een ongemotiveerde leraar Roemeens in een weinig uitdagende school, tussen allerhande ordinaire collega's.

Hij onderzoekt hoe hij kan ontsnappen uit 'deze gevangenis met vieze poeptonnen en hardvochtige cipiers'. Hij zoekt in wetenschap en techniek, (geheime) literatuur, een protestbeweging tegen het menselijke lot , buitenaardse inmenging en godsdienst naar het deurtje om 'eruit te komen'. Een grote elektrische spoel (een solenoïde) die hij aantreft in het huis dat hij kocht, laat hem alleszins al de zwaartekracht tarten en maakt dat hij boven zijn bed kan zweven. Als dat al geen goed begin is. Zeker willen we hier het verhaal aanhalen over hoe hij zich laat transformeren in een schurftmijt, om bij wijze van proef 'de blijde boodschap' onderhuids te gaan verkondingen onder de andere schurftmijten.

Dit werk is gevuld met losse gedachtengangen, ingebeeld of werkelijk (of een mengelmoes). Door het spel met de illusie ontslaat de auteur zichzelf van de opdracht om een samenhangend verhaal te brengen. Hij slaagt er, naar ons aanvoelen, niet in om de vele zelfbeschouwingen en beschrijvingen boeiend te houden. Na achthonderd bladzijden worden het (nogmaals: naar ons aanvoelen) wat te veel van het goede. Merkwaardig genoeg is hij op zijn best als zijn pennenvruchten een verhalend karakter krijgen. Het gepretendeerde niveau van andere beroemde schrijvers lijkt hij niet te halen. Sommige uiteenzettingen geven ons zelfs een déjà vu gevoel. (Spoiler:) dat heel Boekarest met al zijn ellende uiteindelijk de lucht ingaat, en hij zich neerlegt bij een landelijk leven met vrouw en kind is dan weer zeer conformistisch. Hij steekt ten slotte zijn geschriften in brand en dat is geen slecht idee. Er is heel wat nuttige tijd in rook opgegaan bij het grondig lezen van dit boek. Maar we hebben het einde gehaald! Dit werk heeft ons uithoudingsvermogen gesterkt.