"Waarheid en werkelijkheid zijn twee verschillende dingen"

Wanneer steradvocaat Biegel wordt opgebeld over een grote zaak, waarin een bekende fotograaf een moord heeft gepleegd, dan antwoord hij per direct met 'zou'. Alleen een veroordeling maakt voor Biegel de dingen waar. Wat er ook in werkelijkheid is gebeurd.
Als we de stijl waarin een boek is geschreven mogen vergelijken met de stijl waarin een huis wordt ingericht, dan zien we voor ons een wit geschilderd interieur met een minimalistische uitrusting. Zo gaat von Schirach in aanvang tewerk. Maar eens het boek een soort rechtbankthriller wordt, voelt de auteur zich helemaal in zijn sas. Dan schuwt hij de uitgewerkte juridische finesses niet. In het verhaal wordt daarbij wel veel vertrouwen gesteld in het juridisch apparaat dat nauwgezet de rechtsregels volgt.
Enige keren liet dit boek mij denken aan 'Het parfum' van zijn landgenoot Patrick Süskind. Waar de hoofdpersoon in het laatst genoemde boek een andere werkelijkheid ziet, omwille van zijn sterk ontwikkeld reukvermogen, wordt de fotograaf in 'taboe' (die eenzelvig is en wel zeer uitdagend werk maakt) begeesterd door kleur. Dit thema van sensoriële uitmuntendheid wordt in 'Taboe' evenwel veel minder uitgewerkt.