Toch wel wat ontgoocheld !

Hugo zegt: Het opzet van Mankell om via een misdaadroman de duivelse praktijken van de pharmaceutische industrie te kijk te stellen is lovend.

Het is me echter ontgaan wat de auteur ertoe aangezet heeft de hersenen van wijlen de Amerikaanse president te vermelden en te bezigen als titel voor een vrij turbulent verhaal, waarin er heel wat meer intensief hersenwerk aan te pas komt om de springerige, hals-over-kopse plannen en beslissingen van een neurotische archeologe te kunnen volgen. Ze is door haar wijze van omgaan met het verlies van haar zoon zo ten prooi aan ontreddering en ondoordachte dadendrang dat ze om de twee pagina’s in slaap valt om quasi onmiddellijk weer in paniek wakker te schrikken. Mijns inziens drinkt ze ook te veel om helder te kunnen denken. Via haar mobieltje pleegt ze om de haverklap intercontinale gesprekken die in feite slechts paginavulling nastreven en helemaal geen verhelderende invloed hebben op het vaak dichtslibbende story. Mankell geeft de lezer de absolute vrijheid er het zijne van te denken.               Een aanklacht tegen de knevelarij van de medische industrie kan meer gericht aangepakt worden en hoeft geen archeologe die haar zoektochten vergelijkt met archeologisch puzzelen.

Dat “Kennedy’s brein” de belangrijkste misdaadroman van Henning mankell is, zoals het Aftonbladet beweert is een promotionele kwakkel die knarst als zand tussen een drooglopend raderwerk.