Weer een dag dichter bij haar pensioen, dichter bij de leegte die op haar wachtte.

Een mooie kaft en een vreemde titel voor het verhaal.
Het eerste deel in de serie van Hulda, rechercheur.
Het einde van het verhaal en het uitgangspunt van dit verhaal, zal het schrijven van een tweede deel in deze serie al een thriller op zich zijn.
Het is voor mij althans, een verhaal geschreven uit het menselijk standpunt van Hulda en de thriller als kader waarin de aanklacht is beschreven.
Hulda, rechercheur, is 64 jaar, één jaar voor haar pensioen.
Voor haar chef mag ze stoppen en thuis blijven.
Ze is overbodig en kan dan vervangen worden door een jongere , een man.
121: Jullie steunen elkaar, de mannen, en laten mij alleen. Ik hoop dat je het begrijpt voor de volgende vrouw in dezelfde situatie belandt.
Dit is het tweede probleem voor Hulda. Het politiekorps is een mannen wereld.
Zij krijgt nog een kans om iets te doen. Een cold case bekijken en dat grijpt ze om haar tegendeel te bewijzen.
Zij heeft weinig tijd, 14 dagen.
Onder de tijdsdruk maakt ze een inschattingsfout dat haar zwaar komt te staan.
Tijdens haar onderzoek voelt zij duidelijk de weerstand van de personen die zij ondervraagt.
Deze zaak was toch afgesloten.
Personen op andere afdelingen geven geen info want Hulda gaat op pensioen!!!
Toch zal zij met haar jaren ervaring de zaak oplossen.
Hulda haar strijd binnen het korps, het vooruitzicht van het thuiszitten tussen vier muren, dit heeft het verhaal/thriller naar een hoger niveau getild.
Nu afwachten wat deel 2 zal brengen.