J'ai pas une histoire triste.

Eén, twee, drie, piano.

Een oude man speelt Beethoven.

Niet op concertpodia, maar in stations en luchthavens.

Overal waar piano’s staan.

Hoe dat zo is kunnen komen?

Joseph vertelt zijn levensverhaal aan een toevallige passant, die de voor de hand liggende vraag stelt: “Pourquoi?”.

Het gaat over dove goden, koortsdromen, ruimtevaarders en meisjes met bloemennamen.

Het gaat over Kikker, Het Nest en de Vergetelheid.

Het gaat over nog veel meer.

‘Dieu n’est pas cruel’, beweert de eerwaarde in het lugubere weeshuis waar hij terechtkomt.

Waarom hij dan jongens met een pismantel rondjes laat lopen, is Joseph een raadsel.

Laat staan dat hij begrijpt waarom God zijn ouders en zijn onuitstaanbare zusje in dat vliegtuig liet plaatsnemen.

Maar hoe vreselijk zijn leefwereld ook tegen hem samenzweert, Joe gelooft rotsvast: de ergste eenzaamheid duurt maar zevenenveertig minuten.

Hij dwaalt.

Net als in zijn twee vorige romans schildert Andréa een kleurrijk, warm en wervelend portret van zomaar een kind/jongen/man.

Hij doet dat opnieuw in prachtige bewoordingen en schitterende beelden die het verhaal nooit in de weg lopen.

“Zijn hoofd deed denken aan een luipaard in lichterlaaie.”

Eén, twee, drie-de roman van Andréa.

Met zijn vierde - die in november in het Nederlands zal verschijnen - won hij intussen de Prix Goncourt.

Faut le faire.