Niet Nix

Niet toevallig dat John Irving de lof zong van ‘De Nix’, het onvolprezen debuut van Nathan Hill.

Het leek immers alsof de creator van Garp en Owen Meany gereïncarneerd was in een vijftig jaar jonger lichaam. Eentje met dezelfde messcherpe geest bovendien.

Razend benieuwd dus of Irving twee punt nul dat kunstje nog eens kon overdoen en het antwoord is: Oh My God Yeah.

‘Welzijn’, klassiek Amerikaans van opzet, vertelt het verhaal van Jack en Elizabeth: van hoe ze elkaar leren kennen tot hoe ze zichzelf en elkaar verliezen.

Niet chronologisch en al zeker niet rechtlijnig, maar breed meanderend, met zijsprongen en bespiegelingen, vol stapjes voor- en achteruit in de tijd.

Elk opzet, hoe minuscuul ook, krijgt zijn betekenis in het grote plaatje, elk kleurrijk personage heeft zijn rol in het circus.

Dat Hill er bovendien in slaagt je op pakweg bladzijde 500 voor de zoveelste keer te verrassen met een dramatische wending, die je nóg eens 100 pagina’s later op het puntje van je stoel doet belanden, in de overtuiging dat je het onheilspellende einde kunt voorspellen - je moet het maar doen.

Vooral omdat de voorspelling tóch niet bleek te kloppen.

Niet nix, zo’n alom geprezen debuut opvolgen.

Hill doet het met verve en bravoure.