Warme man, warm bad

Er staat géén kat op de cover!

Meer nog: er komen helemaal geen katten in voor. 



Zelfs niet in de Kattenstraat!

Maar verder ademt alles aan ‘Verbogen Miso’ de sfeer van de vele Japanse boekjes die onze contreien de laatste jaren lijken te overspoelen: het is lichtvoetig, een beetje melancholisch, voorzichtig introspectief, licht magisch-realistisch.

Met dat verschil dat het verhaal zich niet in een tweedehandsboekenzaak, een theesalon of een afgedankte zoo in Japan afspeelt, maar in een stripwinkel in Antwerpen.

En dat het, in tegenstelling tot vele Japanse voorbeelden, ook vaak geestig is.

Mocht dat laatste je doen denken dat ‘Verborgen Miso’ een rebelse persiflage op het wat melige genre is, mag zijn tsundoku bedwingen.

Neen, daarvoor lijkt Raf De Bie mij een te warme, nadenkende mens, die échte verbondenheid met zijn personage Nina voelt.

Dat zowel kleermaker Yusuke, zijn neef Mr. Proper en Meneer Walvis recht uit haar stripwinkel lijken te zijn weggelopen, neem je er lange tijd welwillend bij.

Tot het verhaal op het einde - net als in ‘Dromenvanger Dino’, De Bies debuut - wel erg octo-pussy wordt.

‘Verborgen Miso’ is als een warm bad na een regenbui: heel even troostrijk, maar je moet zorgen dat je het water uit bent voor het al te erg is afgekoeld.

Het is lief en mooi en aardig, maar geen kat die er van zal wakker liggen.