Tok!

Het leven als een hardgekookt ei: eerst gaat de schaal barsten, de beschermende laag wordt afgepeld.

Schilfers en scherfjes worden zorgvuldig verwijderd, vliesjes van goed fatsoen losgepulkt.

Als het eiwit eenmaal glanzend bloot ligt, volgt het eerste voorzichtige hapje.

En het volgende.

En nog één - alsmaar bruter, brutaler, sneller - tot de dooier in zicht komt en het leven nooit meer zal zijn zoals het was.

Een dooie echtgenoot in een varkenstrog en een gehypnotiseerde kip, meer heeft Naspini niet nodig.

Eén lang nachtelijk, ogenschijnlijk banaal telefoongesprek bouwt langzaam op - als een bolero - tot een ultieme kakelfonie.

Roerig en ontroerend.