Veel te veelbelovend

Het boek eindigt met een tegeltjesspreuk: “Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is”.

In het geval van Erik, het eerste personage waarmee we kennismaken, is dat: grofgebekt.

Hij leeft op de linkerrijstrook en kijkt naar niemand om.

Tot hij abrupt tot stilstand komt.

Keihard op zijn bek gaat.

Lodewijk, de L in ELK, hoùdt meestal zijn bek.

Dat lijkt hem beter - het verkleint de kans om iets verkeerds te zeggen.

Hoe die twee uitersten tot elkaar veroordeeld worden, zorgt voor een krachtige en veelbelovende kickstart.

Helaas is dat ook wat deze roadtrip 175 bladzijden lang blijft: veel te veel belovend.

Alles ligt nog in het verschiet, de tocht is eigenlijk nauwelijks begonnen, Khan (de K) moet nog volledig uit de verf komen, als Joost Berends plots besluit het stuur om te gooien en rechtsomkeer te maken.

Op minder dan tien bladzijden haspelt hij het einde af.


En sluit hij dus af met een tegeltjeswijsheid. 



Wat wij dan ook maar zullen doen: “Veel beloven en weinig geven, doet de gek in vreugde leven”.