Perfectie op papier

Ik weet niet of ik ooit zo makkelijk vijf sterren heb gegeven, maar ik zou dit boek alle sterren (en meer) in het universum geven als het kon. Het heeft me, als ik eerlijk moet zijn, maanden gekost voor ik dit boek kon afronden. Ik weet niet waarom, ik werd af en toe afgeleid door andere boeken, maar wat er écht voor zorgde dat dit boek zo lang duurde… Ik kan er de vinger niet opleggen. De laatste honderd pagina’s zijn in elk geval in een week voorbij gevlogen. Patroclus is waarschijnlijk een van mijn meest geliefde personages ooit en de relatie die hij zowel met Achilles als met Briseis deelde was te mooi om waar te zijn. Ze hadden zielsgelukkig kunnen worden, maar zoals het boek al zei: “Helden zijn niet gelukkig.” Met deze miljoenen sterren komen ook miljoenen tranen. Ik weet niet of ik ooit zo veel om een boek (of film) heb gehuild. Ik denk dat Madeline Miller perfect heeft omschreven hoe de dood voelt. Hoe het oneindige verlangen voelt naar iemand die er niet meer is. Hoe je herinneringen vertelt, de kleinste details deelt, alles om diegene terug te krijgen. Alleen gebeurt dat niet. Hoe je alles zou doen om iemand te beschermen, ook je leven geven. Dit boek was perfect, en ik huil nogsteeds.