Mens durf te leven!

'Je leeft maar heel kort/maar een enkele keer/en als je straks anders wilt/kun je niet meer/Mens, durf te leven'. De eerste regels van het prachtige kleinkunstlied van Dirk Witte, uit 1917. Ruim 100 jaar oud en nog steeds krachtig: 36 regels over de zin en kunst van het leven.
Ach ja, de zin van het leven. Veel schrijvers en dichters hebben zich hierover gebogen. Soms leidt dat tot prachtige boeken, geweldige gedichten, overweldigende inzichten, maar soms ook niet. De roman van Erik Hensel, een jonge ondernemer die inmiddels al een paar boeken heeft geschreven, hoort jammer genoeg tot de laatste categorie. In 'Tussentijd' - erg mooi vormgegeven overigens - vertelt de schrijver over zijn eigen 'struggle' met het leven, zoals hij in het nawoord aangeeft. Hij, een gestresste ondernemer, ontmoette een terminaal zieke vrouw waarmee hij vaak sprak over leven en dood, plezier en verdriet. De essentie van die gesprekken en het effect ervan op zijn eigen leven heeft Hensel in deze roman proberen te verpakken. Het verhaal: de jonge zakenman Damian ontmoet zijn broer Paul na vele jaren van afstand. Paul blijkt stervende en woont op een tropisch eiland. Damian hecht sterk aan succes en materiële welvaart, Paul zoekt de zin van het leven in liefde, samenzijn en verbinding. Voor Paul blijkt dat een eye-opener, en een start van een groter bewustzijn van wat leven inhoudt.
Als thema is er niks mis mee. Hensel kan bovendien wel heldere zinnen componeren, en ook de opbouw is in orde en getuigt van kennis van plotopbouw. Maar toch overtuigt deze roman op geen enkele wijze Damian vertelt het verhaal in de ik-vorm, als een soort dagboek. Hij maakt wel dingen mee, en vertelt dan hoe hij zich voelt en wat de gebeurtenissen en gesprekken met hem doen, maar als lezer word je er niks wijzer van. Je proeft zijn emoties niet, je ziet niets gebeuren in het karakter van Damian, broer Paul is bijna een karikatuur van een kunstenaar en je raakt vooral geïrriteerd door de vele (uiterst voor de hand liggende) levenswijsheden die hij opdoet. Vaak komen die levenswijsheden van zijn broer Paul ('Het gaat om de kleine dingen in het leven'/ 'We zijn allemaal gelijk'), soms van hemzelf ('Elke ervaring brengt nieuwe inzichten'; 'Wat maakt het in wezen uit of je succes hebt of niet') en soms is er een citaat of tekstdeel van beroemde mensen voor nodig (dan passeert Heinrich Böll, de Dalai Lama, en ook Toon Hermans de revue. Leuk bedacht, maar het brengt je allemaal geen steek nader tot de hoofdpersonen. Het worden geen mensen van vlees en bloed, je vormt je geen beeld van de personages, nee, het blijven eendimensionale personages die met elkaar praten en allerlei quasi-wijsheden debiteren (waarvan ik dan ook nog denk: 'ja, hehe, duuh' ). Een soort verpakt livestyleboek wordt het zo, maar een echte roman vereist veel meer. Om het verhaal te schrijven over leven en dood, over verlies en winst, een verhaal dat de lezer ontroert en meesleept, dan moet je een verdomd goede schrijver zijn. Dat is Hensel niet, in elk geval niet in dit boek. Het blijft een buitenkantje van het echte leven.