Weer ingetrapt…

Helaas, voor de tweede keer in een boek van Sietske Scholten getrapt… De ene ster is te danken aan de plot (die nogal vergezocht is maar soit). Het taalgebruik is het voor mij net niet; te cliche, te obligaat, te cheesy… Bijvoorbeeld: ‘en schokschouderend stort ze zich op de menselijke resten die ze heeft bemind’. Ook inhoudelijk rammelt het SPOILER ALERT: een lijk begraven bij een restaurant en niemand ziet iets? Iemand in een ziekenhuis isoleren/alle bezoek afhouden en dat kan zomaar? Het is voor mij echt een raadsel waarom dit boek de titel LITERAIRE thriller krijgt. Niks literairs aan.