Leuk thema, vlak verhaal

Jean Perdu heeft vier jaar geleden zijn boekenschip naar de Provence gevaren, waar vrienden van hem er een restaurant in hebben gevestigd. Hij verlangt echter terug naar zijn literaire farmacie, zoals hij zijn boekhandel op de Seine noemde en vaart samen met een jonge kinderboekenschrijver, Max, die net gehoord heeft dat hij vader wordt het schip terug naar Parijs. Hij keert terug op zijn oude plek, waar hij al die jaren voor betaald heeft.
Dit is deel twee van het boekenschip. Er ontbreekt echter een korte beschrijving van het vorige boek , waardoor je in het begin niet weet wie de verschillende personages zijn die genoemd worden. Dat stoort.
Eenmaal aan het varen snelt zijn faam Perdu vooruit door de facebookpagina die Max, tegen de zin van Perdu heeft gemaakt. Er stappen verschillende mensen op, waaronder een jongetje, een hond en een meisje van zestien met liefdesverdriet.
Er komen veel personages voor in het boek. Behalve Jean Perdu zijn ze vrij eendimensionaal beschreven, ze komen niet echt tot leven. Ook worden er verschillende maatschappelijke problemen aangestipt, zoals discriminatie, maar die vinden niet hun weg in de aanbevelingen voor literaire farmacieën.
Bijna elk hoofdstuk wordt afgesloten met een leesmedicijn voor een bepaalde geestelijke toestand, zoals liefhebben. Deze stukken zijn soms grappig, soms diepzinnig, maar worden naar het eind van het boek steeds langer, wat de vaart uit het verhaal haalt. Daarbij lijkt het wel dat het voorliggende hoofdstuk gezocht is bij die beschrijving.
Het boek had aan kracht gewonnen als er minder personages in voor waren gekomen en de kracht van de literaire farmacie meer naar voren was gekomen. Nu blijven de uitwerking van de aanbevelingen toch wat in de lucht hangen.
In de epiloog komen in sneltreinvaart alle losse eindjes samen, Het idee voor het boek was leuk, de uitwerking had beter gekund.