Moedig verhaal

k las 'Gebroken, nooit verslagen' van Patsi Desiree. Het boek is opgedeeld in 3 delen: het eerste deel is het dagboekverhaal van de dochter die haar dagelijkse strijd met borderline en een bipolaire stoornis beschrijft. Doordat het in dagboekvorm geschreven is, is het veelal beschrijvend. Het is een moedig relaas wat er in haar hoofd omgaat, wat heel mooi is weergegeven doordat ze de twee helften van haar gemoedstoestand een naam geeft. Voor mij gaf het een mooi beeld van wat borderline inhoudt en met iemand doet, gezien ik al van de ziekte hoorde maar niet wist wat die juist inhoudt.

Het tweede deel vertrekt vanuit het perspectief van de moeder, die haar ervaringen vertelt aan de hand van een lucide droom. Dit was persoonlijk mijn favoriete deel, omwille van de schrijfstijl van de auteur, die vol zit met melodieuze omschrijvingen en vergelijkingen. Soms ontroerden die, soms deden die me ook lachen. De focus ligt vooral op hoe de moeder omging met familiale situaties en reacties van haar omgeving. Ik had hier graag iets meer gelezen hoe zij de ziekte van haar dochter zelf ervaart. Het komt wel aan bod, maar bleef in mijn ogen ondergeschikt.

In het derde deel maakt de moeder haar emotionele testament. Ook dit deel is op dezelfde levendige manier verwoord als het tweede deel.

Het verhaal is mooi geschreven en zal zeker herkenbaar zijn voor mensen met borderline, hun naaste omgeving en hulpverleners. Voor mij als leek had een afsluitend hoofdstuk welkom geweest: hoe gaat het nu met Isla? Hoe gaan zij hier als gezin mee verder?