Fijn lezen tot de helft van het boek

Het verhaal begint heel plezant als de 100-jarige verdwijnt in het bejaardentehuis en op stap gaat. De impulsieve beslissing om de koffer mee te nemen in het station typeert hem in het verdere verhaal. Hij heeft er weinig emoties en schuldgevoel over. Dat maakt het verhaal en de man wel grappig.
Tot de helft van het boek vond ik het dan ook heel fijn om lezen. Met de steeds uitgebreidere flashbacks uit zijn leven wordt het boek vanaf dan veel zwaarder. Op een bepaald moment ben ik die stukken verticaal gaan lezen en heb ik me gericht op het heden, wat ook goed lukte. Heel jammer dat die delen zo langdradig aan bod komen, waardoor ik het boek eigenlijk een 2,5/5 wil geven.