Nieuwe vorm van literatuur die een naargeestige thriller wordt

Het is prachtige taal, maar wat een somberheid. Ik lees dit boek na 'De avond is ongemak' van Marieke Lucas Rijneveld en na het boekenweekgeschenk 'De eerlijke vinder' van Lize Spit en 'Zwarte zwaan' van Gideon Samson. Steeds krijgen deze boeken de hoogste lof toegezwaaid. Ik begin een beetje het gevoel te krijgen dat het allemaal meer van hetzelfde is, dat wil zeggen meer van dezelfde ellende. Uitgaande van persoonlijke belevenissen gaat de fantasie langzamerhand de gruwelijke kant op. Deze romanvorm sluit aan op thrillers waarin ook vreselijke dingen gebeuren (bijvoorbeeld Stieg Larsson en andere Zweedse schrijvers). Je moet ervan houden, een beetje sensatiezucht hebben en dan leest iemand deze boeken in één ruk uit. Voor mij geldt dat ik de taal prachtig vind, maar de plot mij tegenstaat. Ik lees het daarom niet echt met plezier, maar ik houd er niet van om een boek niet uit te lezen en in de prullenbak te gooien. Tergend langzaam vind ik de beschrijving van de nare ontwikkeling als gevolg van een absurde belofte. In handen van een wrede winnares wordt dat een vernietigende gebeurtenis die de toekomst van de hoofdpersoon ook kapot maakt.
In eerste instantie een vondst die de aandacht trekt, maar later wordt het voor mij meer en meer een plot die dezelfde regels volgt. Waarbij het weerzinwekkende van de plot het begint te winnen. Ik begrijp het enthousiasme niet zo. De beschrijving van het benauwde leven in het dorp vind ik wel heel bijzonder. Ik zou ook een andere fantastische ontknoping mogelijk vinden, die niet zo extreem vernietigend is.
Maar ja, ik ben de schrijver niet. Als ik dit boek vergelijk met de verhalen van Mark Twain over Tom Sawyer en Huckleberry Finn dan kies ik persoonlijk voor de laatste en niet voor de verhalen van Lize Spit.