Drie dode tieners in een bizarre positie, een gefrustreerde politie-inspecteur en een verknipte familie zijn geen garantie voor een ademloos leesavontuur. De ingrediënten voor ‘De beschermengel’ deugen, het thema is ronduit bijzonder, maar de kok moet nog veel leren. Het grote aantal uitstapjes in de wereld van de geestverschijningen, tarotkaarten en de sociologie van het Spaanse platteland verhinderen dat het verhaal de spanning krijgt die je van een thriller mag verwachten. Vanaf het moment dat de obsessieve haat van de moeder voor haar dochter, inspecteur Amai Salazar, duidelijk wordt, is ook de lijn van de plot en ontknoping zichtbaar. Al eindigt het verhaal net iets anders dan ik had gedacht.
Het beschrijven van alle familieverwikkelingen en de zielenroerselen van de hoofdpersonen overstijgt niet het niveau van de romantische pulpboekjes. De persoonlijke spanningen tussen de inspecteur en een van haar diepjarloerse ondergeschikten leest als een analyse van een aankomende begeleider van Jeugdzorg. Dolores Redendo grossiert in clichés en stereotypen.
Van het politiewerk bakt zij helemaal niets. Hoe het mogelijk is dat een geheim agent van de FBI (??) haar de hemel in prijst als een briljante politievrouw, heb ik niet kunnen ontdekken. Zij geeft haar team wat opdrachten en een paar pagina’s later neemt zij kennis van de resultaten die mee- of tegenvallen. Verhoren – het onderdeel dat een verhaal spannend maakt,de spelers diepgang geeft en mogelijkheden biedt om lezers op het verkeerde been te zetten – zijn een opsomming van uitspraken. Teksten als behangpapier. Dat de Amai pas in het laatste deel doet, wat een beetje politieman meteen zou hebben gedaan – in het verleden naar vergelijkbare moorzaken zoeken – is een kunstgreep om tot ruim vierhonderd pagina’s te komen.
Voor het volgende boek zou een kritische redacteur veel goed kunnen doen.