Met De minnaar laat Laura Wilson een behoorlijk verschil tussen haar eerste en het tweede boek zien. Mij valt allereerst de manier van vertellen op. In Duizend leugens werd het verhaal behoorlijk bekeken vanuit de hoofdpersoon Amy Vaughan. In dit verhaal wordt het verhaal verteld bezien vanuit de drie hoofdpersonen de piloot Jim Rushton, de kantoormedewerkster Lucy Armitage en de prostituée Renée Tate. Ook het licht waarin het verhaal zich afspeelt is apart. De gebeurtenissen spelen zich af ten tijde van de luchtaanvallen door de Duitsers op de Engelsen in september en oktober van 1940.

Dit element zit voortdurend in het verhaal. De hoofdpersonen hebben alledrie met de oorlog te maken. Rushton is er direct bij betrokken, Armitage leeft tijdens de de luchtaanvallen meer bij de dag, maar romantiseert enorm en Tate doet er alles aan om tijdens de waan van alle dag overeind te blijven om voor haar zoon te zorgen. In De minnaar staat het Londen van 1940 voor het raadsel van vier toegetakelde vrouwen die later dood worden aangetroffen. Waar in de meeste thrillers het tot aan de laatste bladzijde niet duidelijk is wie wat heeft gedaan, is dat in dit verhaal vrij snel duidelijk. De spanning wordt opgebouwd vanuit de verhaalslijnen bezien vanuit de drie hoofdpersonen die pas laat in het verhaal tot een aanknopingspunt komen. Het is wel een logisch verhaal, maar het is toch lastig om alles te laten samenkomen tot een bijzonder slot, waarbij tragiek wel met hoofdletters wordt geschreven.

Het boek is best prikkelend. Bij het dichtslaan van het boek, was het even een voorstelling maken, wat er nu precies is gebeurd aan het begin van de Tweede Wereldoorlog in Londen en wat dat doet met mensen die op dat moment leefden. Al met al een goed boek waarin de spanning zit wanneer de moordenaar tot zijn volgende daad komt. Daar zit de spanning in.