Ik weet weinig van Zafon. Ik heb even gekeken wat de man al had uitgebracht, maar dat waren jeugdboeken. Als je het verhaal direct al leest, proef je Zafon's voorliefde voor de stad Barcelona. Het werd haast beeldend beschreven. Soms had ik ook heel even het idee dat het allemaal bekend voor kwam. Zafon zal denk ik een richtpunt hebben gehad, maar daar ben ik nog niet achter wat dat precies is geweest. Bloemrijk is de taal zeker, maar echt perfect is het niet. Wellicht had de vertaler soms wat mindere momenten, want af en toe haperde het een beetje op het gebied van de taal.

Geheel in lijn met sommige mensen en recensenten die mij vooraf gingen, viel mij inderdaad op dat het verhaal traag op gang kwam. Maar het moment dat De schaduw van de wind op gang kwam, werd het verhaal steeds intrigerender. Dat zat voornamelijk in de karakters die Zafon in zijn verhaal had verwerkt. Elke karakter had zo zijn geheimen. Vooral de manier waarop Daniel Sempere de informatie wilde achterhalen over het boek dat hij uit het Kerkhof van de Vergeten Boeken meenam werd met de minuut meer interessant. Zafon heeft een bijzonder verhaal verteld over een boek, waarbij ook een geheimzinnige figuur ten tonele verschijnt. Op zich doet dat niets aan het verhaal af, maar het lijkt wel of religie en liefde een centrale plaats in het boek neemt. Het decor waar het verhaal zich afspeelt is bijzonder. Zafon slaagt er toch in wat er in de periode onder het Franco regime zich heeft afgepeeld. De lijnen van het verhaal zijn terug te voeren op vier personen in het verhaal. Fumero, de opportunistische maar uiterst bloeddorstige politie inspecteur, Aldaya zoon van een welgestelde man, Moliner en de schrijver van De schaduw van de wind Julian Carax zelf. Alle verbanden lopen terug naar deze vier en het huis aan de Avenida del Tibidabo, waarin de familie van Aldaya ten gronde werd gericht. Daar ligt de oorzaak en gevolg van het verhaal en het beschreven boek in het verhaal van Zafon. In dat opzicht mag je Zafon een pluim geven.

Voor mij houdt dit boek het midden tussen roman en literaire thriller. Echt een thriller waarbij je op het puntje van je stoel zit is het weer net niet, maar de spanning is voortdurend merkbaar waarbij je toch niet de neiging hebt om het boek weg te leggen. Een boek vol bloemrijk taalgebruik is het wel geworden, maar dat verpest het leesplezier niet. Het wekt bij mij dan geen verbazing dat zoveel mensen dit een bijzonder mooi verhaal vinden. Daar is Zafon wel degelijk goed in geslaagd.