In de vorige recensies wordt verwezen naar het boek van Nicci French Bezeten van mij. Dat boek ken ik niet en daarom kan ik het niet vergelijken. Wel heb ik in een interview met Esther Verhoef, ook via dit medium Crimezone, gelezen waarom en ook hoe zij dit boek heeft geschreven. Die uitleg die Verhoef in de interviews geeft, is precies de weerslag in het verhaal Close-Up.

Het gaat om Margot Heijne die nogal aan de maat is. Zelf heeft Margot een negatief zelfbeeld. Haar relatie met John van Oss is op de klippen gelopen en nu zit ze ergens in een appartement aan de rand van de binnenstad om de scherven die de beëindiging van deze relatie heeft nagelaten weer aan elkaar te lijmen. Margot gaat om zichzelf te vinden naar Londen. Tijdens die vlucht ontmoet zij Leon Wagner. Hij is kunstfotograaf, maar laat gaandeweg het verhaal zelf een donkere kant zien, maar daar tegenover geeft hij Margot weer een postief zelfbeeld. Een dubbele persoonlijkheid.

In dit verhaal wordt er een tweede verhaal vertelt die te maken heeft met het karakter van Margot. Pas aan het eind van het verhaal wordt duidelijk hoe het werkelijk zit. Het lijkt op de stijl die Verhoef heeft gehanteerd in Rendez-Vous. Toen was het tweede verhaal een flash-back van dezelfde persoon, nu is er een tweede persoon die verweven is met het verhaal van Margot.

Wat Close-Up vooral laat zien en dat is door Esther Verhoef heel goed beschreven, is hoe bepaalde mensen andere mensen afhankelijk kunnen maken. De overeenkomst die Verhoef in haar interview maakt naar bijvoorbeeld de film 9 1/2 weeks is duidelijk herkenbaar. Wat ik verder zeer goed aan Verhoef vind, is dat zij een karakterschrijver is, maar tegelijkertijd het verhaal goed blijft vertellen. Dat kunnen er in mijn ogen weinig. Bij Rendez-Vous was het thriller element iets minder, dan bij deze. Dat element is hier duidelijk aanwezig. Pas in de laatste fase wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit. Een terechte nominatie voor de Gouden Strop het afgelopen jaar.