Het is voor zover ik weet het eerste boek van David Peace dat hier is uitgebracht. Het is wel direct een heel goed werk wat hij heeft afgeleverd. Van stijlen moet je houden, maar voor mij was het knap irritant de terugkerende en in cursief gedrukte teksten, waar Peace een bedoeling mee heeft. Ik kan deze plaatsen waardoor ik het verhaal beter begrijp en waardoor ik de stijl kan begrijpen. Toch had het mijns inziens anders gekund. Wanneer je wel in de stijl mee gaat, laat Peace de hoofdpersoon Minami echt tot leven komen in je eigen fantasie.

Het verhaal is op fantastische wijze verteld. Tokyo Zero valt in drie delen uit elkaar. Elk stukje voorafgegaan door een flashback die Minami krijgt van de hoeveelheid slaapmiddel die hij inneemt. Voor elk mens is dat niet gezond. Gezien de psychische en mentale staat van Minami is dat ook niet goed. Het begint voor Minami allemaal op het eind van de tweede Wereldoorlog ten tijde van de Japanse capitulatie in augustus 1945. Minami werkt bij de politie in Tokio. Daar wordt hij geconfronteerd met een moordzaak. Een arbeider vindt een vrouwenlichaam in de kelder van een fabriek en dat is het begin van een speurtocht naar de dader. Door de vondst van nog eens twee vrouwenlichamen in een tempel precies een jaar later, ziet het ernaar uit dat Minami het niet voor elkaar krijgt om de zaak op te lossen. Wel ziet de bijna geflipte politie inspecteur overeenkomsten tussen de moord in 1945 en een jaar later in 1946. Minami krijgt de moeilijke klus om de identiteit van het tot botten gereduceerd lijk van de tweede vrouw te achterhalen. Toch krijgt de psychotische inspecteur het voor elkaar. Minami mist voor hemzelf enkele delen in het verhaal. Hij probeert dit te achterhalen via de yakuza en dubieuze collega’s. Maar zelf heeft hij een verleden die raakvlakken vertonen met deze zaak en waar hij zelf ook achterkomt.

Juist dat verhaal, waar hij achter zijn ware identiteit komt is misschien bepalend voor het verhaal. De manier waarop Peace dat in beeld probeert te brengen is de kracht van het hele verhaal. Het is te merken dat Peace het verleden in gedoken is. Het verscheurde Japan, het arme Japan, het desolate Japan van even na de Tweede Wereldoorlog wordt door Peace op een verbluffende wijze in beeld gebracht. Zet dan een psychotische hoofdrolspeler erin en het is springlevend. Wel moet je met dit verhaal er de tijd voor nemen, door zoals gezegd de irritante manier waarop Peace het verhaal van Tokyo Zero vertelt. Voor wie wil weten hoe Japanners worstelen met de verwerking van de Tweede Wereldoorlog, maar ook wie wil weten hoe Japan eruit zag ten tijde van 1945 en 1946 is dit boek een prima boek.