Incoherent

Wat een afschuwelijk leven heeft Camille Claudel gehad. Misschien was ze wel een grotere beeldhouwer dan Rodin en een vrouwelijke Michelangelo. Mooi dat er dan gewerkt is aan een levensverhaal. Het geeft in ieder geval de belangrijkste fasen van haar leven weer. Maar moet dat dan zo abstract en zo verschrikkelijk onsamenhangend? Het is een worsteling om dit boek te lezen vanwege de stijl die de schrijfster hanteert. Zij is een theatermaakster zo begreep ik. Als je monologen in het theater hebt ziet en hoort is het nog te begrijpen. Maar hier doet ze dat in een boek. Eerst dacht ik de abstracte stijl van bijvoorbeeld Nederlandse schrijvers zoals de tachtigers te lezen. Maar dan is het verhaal weer even goed te volgen tot het uiteindelijk mee lijkt te gaan in de waanzin ( psychose?) van de hoofdpersoon. Met een onmenselijke familie, zeker ook de ‘ geliefde broer’ die haar dertig jaar liet opsluiten zonder haar te bezoeken. Een terug verhaal. Beroerd geschreven vond ik. Met alle integriteit waarmee het gedaan is vind ik dat Camille beter verdient.