Brunetti man met een januskop

Voor de 2e keer gelezen en weer kreeg ik ambivalente gedachten of gevoelens bij Guido Brunetti. Nu ik bijna alle delen van deze serie gelezen heb is dat in dit boek wel redelijk sterk. In het begin al denk je wat een arrogante man. Alles wat hij z’n meerdere verwijt doet hij in het klein ook met zijn ondergeschikten. Zelfs naar de meer dan geniale Elletra die in feite de hele zaak draagt kan hij uiterst bot zijn.
En soms ook naar zijn “cliënten “. Daarbij vergeet ik eerlijk gezegd dat Italië blijkbaar een sterk hiërarchische cultuur kent en onvergelijkbaar is met ons vrije en brutale nederland. Anderzijds komt juist in dit boek zijn sensitiviteit sterk naar voren zeker in relatie en de gesprekken met z’n vrouw Paola. Dan is de mooie kant van de Januskop wat scherper in beeld.
Nu is zelfdoding onder jongeren ook wel een heftig onderwerp maar in dit boek laat Donna Leon het hem meer raken dan in andere. Het verhaal is weer realistisch en ijzersterk. Met onbevredigende afloop. Want wie durft echt op te treden tegen het misdadig onrecht van de machtigen? In dit geval gaat het om de legerkliek die een eigen private academie hebben gesticht voor verwende jongetjes van rijke officieren. Iedere keer weet Leon ons zo ook te confronteren met dilemma’s met de impliciete vraag; en wat zou jij doen?
Het echtpaar discussieert hier vaak over en maakt verschillende keuzes. Inclusief het morele ongemak. Dit maakt de boeken van Donna Leon zo sterk. Altijd actuele thema’s, de nodige humor, een flink stuk bezinning, soms een beetje actie en een heerlijk kritische blik op Venetië en Italië en hun hypocrisie.