een gruwelijk verhaal over lijden, trauma, liefde en vriendschap

Wat ben ik blij dat ik dit boek uit heb. 700 pagina’s heen en weer geslingerd tussen diepe afschuw en intense ontroering. Wat een vreselijke geschiedenis heeft de hoofdpersoon. En dat wordt zeer uitgebreid eerst bijna als dreigend retrospectief beschreven, ik werd bijna bang voor het verhaal wat komen gaat. En het komt. Onontkoombaar. Ondanks dat de schrijfster de ergste detaillering achterwege laat is het een van de gruwelijkste verhalen die ik ooit heb gelezen. Beklemmend tot in alle cellen. Jaren werkte ik in de ggz en ik ken de verhalen en trauma’s maar heb het nimmer zo beschreven gezien van binnen uit als in dit boek. Erg knap maar paradoxaal ook afstotelijk. Knap hoe de drang tot automutilatie wordt beschreven als vervangende pijn om de emotie niet te hoeven voelen. Maar moet dat zovaak herhaald worden? De koppigheid van de hoofdpersoon, zijn ambivalentie (o.a. snoeiharde advocaat voor foute bedrijven en vrijwilliger bij sociale projecten), zijn volkomen omkering van het begrip rechtvaardigheid die hij leerde van zijn adoptie vader, zoveel grillige wendingen in zijn leven en relaties dat de hoofdpersoon wel compassie oproept maar ook weerzin.
Daar tegenover staat een trouw en vriendschap van mensen om hem heen die bijna onwerkelijk is. Alles is de vergrotende trap weergegeven.
Voor mij is het allemaal teveel. En varieert mijn oordeel tussen één en vijf sterren. Vandaar drie.