Aanrader!!

Eindelijk heeft Helena Pelletier het leven dat ze verdient. Een liefhebbende echtgenoot, twee prachtige dochters, een bedrijf dat haar dagen vult. Dan vangt ze een noodbericht en beseft dat ze stom was om te denken dat ze ooit haar slechtste dagen achter zich zou laten.

Helena heeft een geheim: ze is het product van een ontvoering. Haar moeder werd als tiener gekidnapt door haar vader en bewaard in een afgelegen hut in de moerassen van het Upper Peninsula van Michigan. Geen elektriciteit, geen hitte, geen stromend water, geen enkele mens voorbij die drie. Helena, geboren twee jaar na de ontvoering, hield van haar thuis in de natuur - vissen, volgen, jagen. En ondanks het vreemde temperament van haar vader en soms brutaal gedrag, hield ze ook van hem. . . totdat ze precies had geleerd hoe primitief een persoon zou kunnen zijn.

Meer dan twintig jaar later heeft ze haar verleden zo goed begraven dat zelfs haar man de waarheid niet kent. Maar nu heeft haar vader twee bewakers gedood, ontsnapt uit de gevangenis en verdween in het moerasland dat hij beter kent dan wie ook in de wereld. De politie begint aan een klopjacht, maar Helena weet dat ze geen schijn van kans maken. Weet dat slechts één persoon over de vaardigheden beschikt om de overlevingsdans te vinden die de wereld de ‘Moeraskoning’ noemt, omdat slechts één persoon ooit door hem is getraind: zijn dochter.

Het verhaal draait om Helena, een vrouw met een geheim verleden. Terwijl ze haar "normale" leven als moeder leeft, met de alledaagse dagelijkse problemen, is er veel meer gaande onder de oppervlakte. Ze kijkt altijd over haar schouder, nooit helemaal in staat om rust te hebben en zich ergens veilig te voelen.

Wat Helena niemand heeft verteld, is dat haar vader Jacob Holbrook de beruchte "Moeraskoning" is. Hij ontvoerde haar moeder toen ze nog een jong meisje was, hield haar jarenlang gevangen en dwong haar om zijn vrouw te zijn. Helena is een product van het misbruik dat de ontvoerder, haar vader, pleegde met Helena haar moeder.

Natuurlijk wist Helena dit niet voor een groot deel van haar jeugd. Ze groeide op in een hut in een afgelegen moeras. Ze groeide op met jagen en leerde te overleven in het moeras. Eerlijk gezegd, ze vond het geweldig. Ze wist ook niet anders natuurlijk.

Terugkijkend ziet Helena dat haar jeugd niet zonder moeilijkheden en/of problemen is verlopen. Haar vaders wil was wet en hij was dan ook oppermachtig. Als zij of haar moeder hem durfde over tegen te spreken, werden ze snel en hard gestraft. Als kind had ze natuurlijk ook geen vergelijkingsmateriaal. Nu is het haar duidelijk dat zijn acties intimiderend en beledigend waren.

Helena is al lang tot het besluit gekomen dat haar vader een narcistische psychopaat is. Alles in hun leven draaide rond haar vader en het pleasen van hem. Ze leefden in constante angst, wetende dat hij in één keer onverwachts kon veranderen in een wreed sadistisch monster.

Wanneer Helena bericht krijgt dat haar vader is ontsnapt uit de gevangenis, twijfelt ze er niet aan dat hij voor haar zal komen. Per slot van rekening weet ze dat zij schuldig is aan zijn arrestatie. Een man zoals haar vader vergeet niet en hij vergeeft nooit.

Haar ergste angsten worden bewezen als een reeks van gruwelijke situaties zich beginnen op te stapelen. Het lijkt erop dat haar vader haar achtervolgt en probeert haar mee te trekken in een spel dat ze speelden toen ze klein was ... alleen deze keer jaagt ze op hem. Soms wordt de jager wel de opgejaagde.

Helena's perspectief wisselt af tussen het verleden en het heden in “Dochter van het Moeras": toen Helena nog jong was en ze in het moerasland woonde met haar moeder en vader en de dag van vandaag. Dit terwijl ze haar vader volgt na zijn ontsnapping uit de gevangenis. De omschakeling tussen de verschillende tijdlijnen verloopt moeiteloos, werkte goed en hield me de hele tijd in spanning. Helena's immer veranderende opvattingen over haar vader in de loop van het verhaal waren fascinerend, evenals haar gevoelens voor haar moeder.

Het feit dat dit eigentijdse en huiveringwekkende verhaal aansluit bij een obscuur Scandinavisch sprookje van Hans Christian Andersen was vindingrijk en gewoon perfect.

Karin Dionne heeft hier een werkelijk fenomenale taak vervuld bij het creëren van werkelijk meeslepende, multidimensionale personages, die ze stuk voor stuk tot leven wist te brengen en die allemaal op verschillende momenten in het verhaal diverse emoties bij mij opriepen.

Ik hield ook absoluut van de subtiele, tot nadenken stemmende manieren waarop Dionne ons eraan herinnert hoezeer de traumatische en gewelddadige opvoeding van Helena echt was. Ons hoofdpersonage neigt ernaar om met veel liefde terug te blikken op haar kindertijd: ook al weet ze als volwassene dat haar opvoeding verkeerd was, haar referentiekader voor het begrijpen van haar opvoeding is vertekend door jaren doorgebracht onder haar vaders duim.

Ze wist niet alleen die mengeling van liefde en haat te beschrijven, maar je het ook te laten begrijpen. Ze weeft de jeugdherinneringen door met de inzichten die Helena door therapie heeft opgedaan. Om te zeggen dat het schrijven sterk is, is een understatement. Mijn haat tegen de vader was verteerbaar. Helena wil hem alleen vangen en terugbrengen naar de gevangenis. Ik wilde dat ze hem zou vermoorden.
Zelfverzekerd en een knap stukje proza met een verrassend en sterk ontwikkelt plot.

Een absolute aanrader.