Het verhaal begint spannend, een vrouw levend begraven, de spanning druipt ervanaf, het geeft ook een beklemmend gevoel de hoofdstukken die hierover gaan.
Een goed verhaal over Eva Rossbach vrouw uit een rijke familie, die na de dood van haar moeder een stiefmoeder krijgt. Haar vader was een erg angstige man. Ze erft na de dood van hem het bedrijf, maar is niet geestelijk gezond genoeg om dat te leiden.
Dan wordt er plots een vrouw levend begraven in een lijkkist gevonden, wat haar halfzus Inge blijkt te zijn. En net dezelfde avond had ze gedroomd dat ze levend opgesloten zat in een doodskist
De doodskist speelt de daaropvolgende dagen een belangrijke rol in Eva’s leven. Ook Bernd Menkhoff en Jutta Reithöfer, hoofdinspecteurs bij de politie van Keulen worden geconfronteerd met doodskisten. In elk daarvan wordt een vrouw gevonden, die levend begraven werd, maar het ondanks verwoede pogingen om eruit te ontsnappen niet haalde.
De schrijfstijl van Arno Strobel is eenvoudig, evenals de opbouw van het boek. Het mag een niveautje hoger, zeker voor doorgewinterde liefhebbers van het genre. Het Duitse taalgebruik komt vloeiender over dan het Nederlandse, dat hier en daar een beetje wrikt door een te letterlijke vertaling.
In de basis is ‘De doodskist’ een niet origineel, bij vlagen spannend en goed verhaal, het verdient echter een preciezere uitwerking, een strakker regime. Met een bondige epiloog had Strobel dit – ondanks de minpuntjes – plezierig lezende boek alsnog boven de middelmaat kunnen doen uitstijgen.
Gewoon een leuk spannend boek om te lezen. Makkelijk en begrijpend geschreven, leest vlot weg.
Geen hoogvlieger wat thriller betreft, maar psychologisch wel goed. Het einde had wat mij betreft meer uitgewerkt mogen worden.