Interessant maar weinig coherent debuut

Luca d’Andrea heeft met Het hart van het kwaad een stormachtige entree gemaakt in de wereld van thrillerauteurs. Binnen een week zijn de rechten aan twintig landen verkocht. Sommigen waagden het om vergelijkingen te maken met gerenommeerde schrijvers als Stephen King en Jo Nesbø. Slaagt hij erin om de daardoor hooggespannen verwachtingen waar te maken?

Jeremiah Salinger is een succesvol documentairemaker in de Verenigde Staten. Het succes benauwt hem en hij stemt in met het voorstel van zijn vrouw om een paar maanden door te brengen in haar geboortedorp Siebenhoch. Het is een kleine plaats in de Italiaanse Alpen, lieflijk van buiten, maar met een gesloten en in zichzelf gekeerde bevolking.

Salinger raakt betrokken bij een dramatisch ongeluk waarbij meerdere bewoners het leven laten. Hij overleeft ternauwernood, als enige. Salinger heeft er een tik van gekregen. Als hij hoort van een bloedige moordpartij van dertig jaar geleden, waarvan de dader nooit is achterhaald, raakt hij geobsedeerd door dat verhaal. Ondanks hevige protesten van zijn vrouw en de afwerende, vijandige reacties van de mensen uit Siebenhoch kan hij het niet loslaten. Hij moet en zal erachter komen wie de dader is. Zijn gewroet in het verleden brengt hem in gevaar, hij stelt zijn huwelijk in de waagschaal en zelfs zijn dochtertje veronachtzaamt hij. Desondanks kan hij het niet laten rusten, haast maniakaal blijft hij doorgaan, op zoek naar het antwoord op een vraag waarvan hij zelf niet goed begrijpt waarom hij die zichzelf stelt.

De belangrijkste plotlijn is de zoektocht naar wat destijds is gebeurd. Salinger raakt daarmee heel wat openliggende zenuwen van de gemeenschap. Luca d’Andrea laat goed zien wat het gewroet van zijn hoofdpersoon teweeg brengt, de sfeertekening is heel sterk, het gesloten karakter van de bewoners komt goed over het voetlicht. Maar Het hart van het kwaad heeft te lijden aan een te veel aan niet of nauwelijks relevante verhaallijnen. Zaken als het carrièreverloop van Salinger, de fascinatie voor een mogelijk nog levend exemplaar van een reeds lang uitgestorven zeeschorpioen, de gevaren van het bergleven, de geheimen van de dorpsgemeenschap, huwelijksperikelen en zo nog wat meer randzaken leiden te veel af van de hoofdlijn.

Het resultaat is een verhaal met een op zichzelf interessant gegeven, maar dat helaas onvoldoende coherent is, te veel van plotlijn wisselt. Alsof de auteur bang is dat de aandacht wegglipt als niet op elke pagina iets gebeurt wat de lezer bij de les moet houden. De focus op de hoofdlijn is te beperkt, het resulteert erin dat de lezer aan het eind met net zoveel vragen blijft zitten als er worden beantwoord.

De stijl is ook niet echt goed. Wellicht is de vertaling daar debet aan. Soms kromme en slecht lopende zinnen, fouten als ‘ik besefte me’, ‘bout’ in plaats van ‘boud’ en ‘sjofels’ in plaats van ‘shovels’ zijn onnodig en storend.

Het hart van het kwaad is desondanks een verdienstelijk debuut. Het verhaal heeft enorm veel potentie. Het lukt goed om de aandacht erbij te houden, de sfeertekening is bij vlagen ijzersterk, het bergleven wordt mooi beschreven en ingekleurd met interessante details, maar de hooggespannen verwachtingen worden helaas maar ten dele waargemaakt.