Veel actie in krijgshaftig verhaal over Vikingen

Als je een berg in Noorwegen bestijgt en je doet dat als matig geoefend toerist kan het zomaar gebeuren dat je, als je afgepeigerd en wel weer bent afgedaald, vrolijk voorbij wordt gehuppeld door een luchtig geklede jongedame op sneakers die hetzelfde traject op ten minste dubbele snelheid heeft afgelegd. Je moet ook niet raar opkijken als je wordt gepasseerd door mannen op pensioengerechtigde leeftijd die rond het middaguur tussen neus en lippen door vertellen dat hun voorgenomen tocht hopelijk is beëindigd voor de duisternis invalt, en dat is in hoogzomer behoorlijk laat.
Het is die nonchalante stoerheid van menig Scandinaviër die ook kenmerkend is voor de houding van de primitieve voorouders uit vroegere tijden. Het eerste deel van de Walhalla Saga, strijd om Stenvik, gaat over dat soort mannen en vrouwen, stoere Vikingen die nauwelijks angst kennen en lachen om wat bloedvergieten en gebroken botten.

Het verhaal speelt zich af aan het eind van de 10e eeuw. Plaats van handeling is het door piraten bewoonde Stenvik. Deze vesting is de laatste stop van de rondreis die Geiri en zijn neef en beschermer Ulfar maken om het land beter te leren kennen. Zij raken daar als tijdelijke bewoners verwikkeld in een ophanden zijnde strijd met een leger van rovers. Een derde strijdmacht bestaat uit het leger van Koning Olav die erop uit is om de inwoners aan de wil van de Witte Heer te onderwerpen en hen van het geloof in de traditionele Noorse goden af te brengen. Een andere verhaallijn betreft de sluimerende machtsstrijd in Stenvik tussen de huidige hoofdman Sigurd, en de tirannieke Harald die meent dat hij door de Goden is voorbestemd om diens plaats in te nemen. Daarnaast zijn er allerlei andere verwikkelingen zoals een onmogelijke liefde, kroeggevechten die het nodige bloed doen vloeien en allerlei vormen van misdadig gedrag en oplichterij.

Het eerste driekwart deel van het boek bestaat voornamelijk uit de voorbereidende handelingen op de komende strijd. Dit wordt beschreven vanuit de diverse strijdgroepen en daarbinnen vaak ook nog wisselend tussen veel verschillende personages. Het is daardoor moeilijk om in het verhaal te komen. Dit deel van het boek is soms erg taai en rommelig en het valt niet altijd mee om de aandacht erbij te houden. Het laatste kwart maakt veel goed. Hierin wordt de strijd beschreven tussen de belegeraars en de bevolking van Stenvik, die numeriek veruit in de minderheid zijn. Ondanks hun vindingrijke en heldhaftige verdediging zijn zij gedoemd de strijd te verliezen, maar zij hebben hun hoop gevestigd op de hulp van het leger van Koning Olav. Of die hulp op tijd komt en de bevolking kan redden is een vraag die lang open blijft en een verrassend antwoord kent. Dit deel van het boek is sterk, houdt de aandacht vast en dwingt tot doorlezen.

De auteur is Snorri Kristjansson, geboren in Reykjavik, die na een aantal jaren Noorwegen, inmiddels in Londen woont. Hij doet aan theater en geeft kinderen les over Shakespeare en klassiek theater; dit werkt door in de schrijfstijl. Hoewel het verhaal over volwassen onderwerpen gaat, heeft de stijl veel weg van iemand die aan kinderen een spannend verhaal wil vertellen en dit doet in korte zinnen en in korte hoofdstukken die het vooral van actie moeten hebben en niet van diepgang. Het resulteert in een tegenstrijdig gevoel: thematiek die op zichzelf zou kunnen resulteren in één of meer heel goede boeken voor volwassenen, maar die helaas wordt beschreven in een stijl die te vaak naar het kinderlijke neigt.

Het eerste deel van het boek is rommelig en zwak, de schrijver wil teveel in te weinig tijd vertellen, het laatste deel is veel beter en doet uitzien naar het vervolg dat in 2015 verschijnt. Het is te hopen dat de schrijver het niveau van het einde van deel 1 weet vast te houden, hij heeft daarin aangetoond dat hij een aanwinst voor het genre kan zijn.