Over voorbije liefde en nieuwe liefde.

Rijp is een roman over de liefde in de herinnering en over de liefde die zich nog moet aandienen.
Oude dame Lena heeft in haar leven twee mannen liefgehad en daardoor in een driehoeksrelatie geleefd. Adolescent Andreas hunkert maar weet niet hoe hij de daad bij het verlangen kan voegen.

De roman bouwt zich op via deze twee personages. Andreas is ober in een botanische tuin en Lena is frequent bezoekster van de cafetaria van die tuin. Er ontstaat een band tussen die twee en Lena vertrouwt de jonge ober haar levensverhaal toe, waarbij het al snel duidelijk wordt dat ze haar verhaal aan niemand eerder heeft verteld, ook niet aan haar dochter en kleindochter.
Een groot deel van de roman gaat over de levensgeschiedenis van Lena. Hoe zij als boerenmeisje naar de stad gaat, studeert, haar eerste liefde Edmund leert kennen, hoe hij als legerarts naar Afrika gaat – het is 1960, en hoe zij als gevolg daarvan haar tweede liefde ontmoet: Oscar.
In het heden geeft zij daarbij commentaar aan Andreas. Voor Lena is de ware liefde niet comfortabel.
'De ware soort, die niet over rozen ging, maar over doornen des te meer, die hoogst onpraktisch was en die je hele leven overhoop gooide. Dat ware liefde er zo uitzag was iets dat je maar tegen weinig mensen kon zeggen.'
Voor Andreas is de liefde vooralsnog zijn maagdelijkheid zien te verliezen. Hij gluurt naar een stelletje en heeft een halfbakken afspraak met een barmeid. De tegenstelling tussen Andreas en Lena kan niet groter zijn. Toch raken hun levens verweven.
De intrige van het leven van Lena wordt mooi opgebouwd en uitgewerkt. Het is net iets anders gegaan dan de lezer mogelijk vermoedde en Van Effelterre weet de driehoeksrelatie ook echt drie componenten te geven. De historische achtergrond blijf wat mager, maar goed het is een roman over de liefde en overtuigt wel voor wat betreft het leven van Lena.
De schrijfstijl is enigszins van de duiding (uitleg) ook komen er clichés voorbij als: 'golf van liefde' en 'draaikolk van emoties.' Dat is jammer, want de personages zijn sterk genoeg om op zichzelf te staan en hebben geen uitleg nodig.
Andreas groeit mee naarmate het verhaal van Lena vordert. Hij laat zijn gegluur en beseft steeds meer dat de volwassenheid om handelingen en keuzes gaat.
Vervolgens kiest Van Effelterre voor een welhaast mierzoet einde.
Dat is te makkelijk zou Lena zeggen. Echte liefde gaat over doornen.