En dat we nooit meer hoi pipeloi tegen elkaar zouden zeggen.

'Waar rook is' bevat negentien korte verhalen, steeds met kop en staart. Alle verhalen gaan over mensen, groot of klein jong of oud, die iets ingrijpends meemaken. Oudijk verspilt geen woorden aan geleuter. De personages en hun beleving staan centraal.
De schrijfstijl is compact en steeds ten dienste van het verhaal. Oudijk verplaatst zich gemakkelijk leesbaar in een kind, puber of teleurgestelde partner (m/v). Zelfs een beeldspraak is afgestemd op het personage, voor de delinquent in Zonde: 'Mijn huid is grauw, de kleur van eierdozen.'
En Oudijk schrijft trefzeker. In De allesbrander wordt een vakantieliefde zo verwoord:
'De geur van kamperfoelie. En zweet. Het geluid van de wiekende ventilator aan het plafond. Onze ademhaling.'
In 'Artisjokharten' verdwijnt het schoolvriendinnetje Fatima naar Marokko. Oudijk schrijft ook dit verhaal vanuit de ik, het meisje dat achterblijft: 'De vreemdste dingen dacht ik op dat moment. Dat we nooit meer hoi pipeloi tegen elkaar zouden zeggen.'

Twee verhalen vallen extra op door de historische context. In 'Eekhoorntjesbrood' kijkt een meisje naar 'de vage blauwe cijfers' op de onderarm van haar oude buurvrouw. De dialoog die volgt bestaat uit één vraag en één antwoord. Op zich indrukwekkend al gaat het wat snel.
In 'Engel' vindt een vrouw na het overlijden van haar moeder, een pasfoto van een Duitse jongeman. Ook hier kort maar krachtig. Dat is misschien ook de makke van deze twee verhalen. De gebruikte thematiek komt niet geheel tot zijn recht in een lengte van vier pagina's.

Een aantal verhalen won een prijs in een schrijfwedstrijd of werd genomineerd. Verzorgde uitgave met ruime en rustige bladspiegel.

Van Jolanda Oudijk verscheen eerder de bundel Zwijgzee, gedichten.