'... en zij die hun misdaad zorgvuldig plannen in de overtuiging dat ze het juiste doen.'

De heks van Limbricht is naast een historische roman over het heksenproces van Entgen Luijten in 1674 ook een psychologische roman.
Smit beschrijft vanuit de eerste persoon en in de tegenwoordige tijd(!) het leven van Entgen.
Zo leert de lezer Entgen van binnenuit kennen. Hoe zij in het leven staat, hoe zij zich verhoudt tot haar ouders, haar echtgenoot en haar dochter.. Entgen is echt, ze leeft, ze twijfelt, ze heeft lief, geniet, verwondert en laat zich soms gaan in melancholie. Des te harder komt het aan als haar behulpzaamheid en kennis van de natuur (heidens) zich tegen haar keren. Kasteelheer, kerk en dorpsgenoten spannen samen. Het is smerig, het is een vuile jacht en ja het is vooral omdat Entgen een vrouw is met een scherpe tong. Het einde is vooraf bekend omdat het hier om een historisch figuur gaat. Maar wat een leven geeft Smit haar. Dit is een monument. In haar kerker overpeinst Entgen het kwaad, er zijn twee soorten daders: zij die door woede worden overmand (...) en zij die hun msdaad zorgvuldig plannen (...) Die laatste soort is de gevaarlijkste.
De roman vermijdt de toon van nijd, vergelding en horror. Het is de aardse liefde van Entgen voor het leven die wint.



.