Na het eerste boek van Indridason gelezen te hebben (Noorderveen) welke ik goed vond maar niet meer en minder dan goed begon ik met enige reserve aan dit boek. Deze reserve was al snel weggenomen, de verhaallijnen pakte me direct.
Voor mij is dit boek een juweeltje, absolute top welke me weet te ontroeren. Prachtige verhaallijnen die heden en verleden met elkaar verbinden. Het thema huiselijk geweld krijgt een gezicht in de mensen die worden beschreven. Het is voor mij in dit boek meer het thema dan de spanning. Met de spanning valt het wel mee, je weet eigenlijk wel snel de relatie met het lijk dat wordt gevonden, nog niet wie maar het verhaal van het verleden dat moet wel een duidelijke relatie hebben met het lijk. Het thema en de emotie, de ontwikkeling van een maatschappij in Ijsland: dat alles wordt op zo'n mooie manier beschreven dat het mij echt ontroerde. Bepaalde passages heb ik dan ook herlezen: bv Het verdriet en de onmacht van inspecteur Erlunder om zijn dochter die in coma ligt. Het verhaal van de ontwikkeling van de jonge Simon die door het huiselijk geweld een vorm van schizofrenie ontwikkelt. Meesterlijk!
Enigste minpuntjes zijn:
* het voor een deel wegblijven van de spanning, stoorde mij niet, de verhaallijnen en thematiek maken zoveel goed!
* af en toe vroeg ik me af: zou de politie hier ook de middelen inzetten om te zoeken naar een verhaal achter botten van 60 jaar oud? Ik denk het niet maar goed dat stoort mij ook niet. Ik kijk uit naar zijn volgende boek dat er binnenkort aankomt.