Bijzonder intrigerend!

Ik ga als ik dit boek dichtklap één van mijn vinylplaten van Pink Floyd opleggen. En alles goed tot mij laten doordringen want mijn leeshonger is aangewakkerd.

Het is voor mij duidelijk terug een Belinda Aebi boek met een originele, maatschappelijke invalshoek en gelaagdheid die je als lezer wel bij de les houdt! De structuur met de tijdsprongen waar alle personages aan gelinkt zijn is zeer sterk. De spanning wordt echt zeer zorgvuldig opgebouwd en de lezer blijft tot halfweg het boek op zijn honger zitten. Ik betrapte mij er zelf regelmatig op dat er veel vragen rezen die later hun antwoorden kregen, sommige ook niet maar dat zal veel te maken hebben omdat dit het eerste deel is van een tweeluik rondom de profiler Kaya, dit tweede deel ‘Comeback” komt uit in het najaar.
Kaya keert na een verblijf van 11 jaar in de USA, waar zij bij de federale politiedienst FBI een harde opleiding kreeg, terug naar het rechercheteam in Gent. Er is weinig bekend over haar leven daar, maar het is duidelijk dat dit sporen heeft nagelaten. Ze is hard en leeft van dag op dag. Haar karakter en persoonlijkheid wordt erg nauwgezet neergeplaatst met een lijn doorheen het boek die je toelaat om stukje bij beetje een beeld van haar te vormen. Aebi zorgt ook meteen voor een aantal openingen om bij het volgende deel haar (vroeger) leven en haar zijnskenmerken verder uit te bouwen. De verhaallijn met haar zus Lore maakt Kaya zachter dan bij haar verschijning en ook de latere tip over haar FBI verleden geeft haar menselijkheid. Dit is dan weer typisch Aebi, haar personages zijn echt personages van vlees en bloed. Ook de interactie in het rechercheteam waar Kaya terechtkomt die Aebi opzet creëert een pak mogelijkheden voor latere onthullingen en tussenplots.
In de aanzet van het boek waande ik mijn even in een YA sfeer, maar ook dat heeft weer zijn betekenis en zijn mysterie. Het is een naamloos stuk over ‘iets.’ Iets dat bij onze jongeren veel gebeurt en ook zijn sporen nalaat.
Terug bij het team in Gent wordt zij opgewacht door Brent die haar op de hoogte brengt van twee cold-cases waar zij als profiler moet op werken. Brent en haar twee medewerkers, die eigenlijk niet bij machte zijn om haar mee te helpen in deze zaken bieden naar de toekomst nog veel mogelijkheden. Dit kan de opbouw worden van een hecht rechercheteam dat ondanks niet alles gestroomlijnd loopt toch resultaat zal boeken. Deze hele setting is erg realistisch en Aebi toont hier vanaf de eerste pagina dat zij de kunst verstaat om karakters op een schijnbaar eenvoudige wijze neer te zetten. Maar laat je hierdoor geen zand in de ogen strooien, terwijl je leest krijgen al deze personages vorm en heb je het gevoel dat je die zo maar ergens tegen het lijf kan lopen, sterk.
Er zit gedurende het hele verhaal een grote schwung in, er zit vaart in het verhaal. Je valt van de ene verwondering in de andere, je blijft al lezend met vragen zitten die soms zelfs al na een paar pagina’s opgehelderd worden terwijl andere lang blijven hangen en zelfs niet opgehelderd geraken. Dit is bij sommige vragen dan ook verdomd erg jammer want op het eind van dit deel blijft de lezer wel erg op zijn honger zitten. Of eerder honger naar meer. De zo zorgvuldig opgebouwde verhaallijnen en spanningsvelden krijgen in dit boek niet de afloop die zij verdienen. Uiteraard niet want ik ben geen profiler en kan niet in Aebi haar hoofd kijken, alhoewel ik dat toch eens graag zou doen. Zij alleen weet waar ze haar lezers naartoe zal voeren in “Comeback.” Ik durf in deze beschrijving niet te diep ingaan op het inhoudelijke want er is zoveel te ontdekken dat ik het plezier van de lezer niet wil wegnemen.
Ik kijk er alvast enorm naar uit terwijl er ondertussen een pak vragen in mijn hoofd opgestapeld zijn. Is JW een dader die zal verder moorden in een volgend deel nadat hij mentaal gebroken is door zijn moord op Lisa, die zelf ook slachtoffer was van Franky? Hij is niet gevat en wat is uiteindelijk zijn connectie met Seppe? Wat verbergen Hendrik en zijn vrouw? Welke rol gaat Bea spelen, pas opgevoerd in de laatste hoofdstukken? Ook de verwijzingen naar mogelijks misbruik van de I-schijf blijven ergens hangen… En dan de trigger op het einde met Jack? Een pak vragen die als je dit boek zelf hebt gelezen onbeantwoord blijven maar je doen snakken naar meer. Je zal dan waarschijnlijk net als ik ook iets van Pink Floyd opleggen om over dit alles na te denken. Bij Aebi heeft alles zijn reden.

“Ademnood,” heel accuraat en scherp geschreven met geheel eigen aan Aebi haar stijl de doorwevenheid van maatschappelijke problematieken en een groot empathisch vermogen. De tussentijdse plotwendingen en verschillende zichtvelden van de profiler/dader doorheen de tijd maken het heel aangenaam om te lezen, ’t leest ook erg vlot en dwingt om steeds verder te lezen. Alleen erg jammer dat het wachten is op deel 2 om alles op zijn plaats te krijgen. Bijzonder intrigerend!”