Dagboek 32

Mijn eigen gedachten over Dagboek 32:
De beschreven wereld: een magisch eiland. De zoektocht van een dolende reiziger. Een vertelling over schepping en vernietiging - en een gevonden liefde. Daarnaast is het een parallel met het leven van ons mensen in de ons omringende natuur. Wij worden geboren vanuit en middenin Moeder Natuur, die alles kan geven wat wij nodig hebben, en waar wij eigenlijk weinig van begrijpen; dat allesomvattende Organisme, zorgzaam en beschermend. Maar dat niemand ontziend toeslaat wanneer wij Haar misbruiken...                    

Recensie van Rubriek.nl / Boeken:
Jan van Mazijk slaagt erin met mooi geformuleerde zinnen een geheel specifieke belevingswereld te construeren. De toets met de realiteit moet dit boek niet doorstaan. Toch is er een herkenbaar gegeven: stel, je ligt op een strand, te zonnen, weg van alle dagelijkse beslommeringen, half in slaap, net een glas champagne op... dè gelegenheid voor een fantasierijk moment. Net voor je indommelde zag je 'iets' en dat realistisch 'iets' zal verworden tot een magische betekenis in je dutje. Dagboek 32, Tekenen is fantasy en magisch-realisme met archetypische verwijzingen naar het scheppingsverhaal: Adam en Eefha, de grottekeningen van prehistorische volkeren, het goede en het kwade in de mens, moeder natuur... Het boek beroert en grijpt meteen aan, omdat het opent met een geheimzinnig gegeven. Je wilt als lezer weten wat er aan de hand is en dit duurt zo tot het einde, zeker ook door de onheilspellende dreiging die er rondwaart. Je hebt als lezer een magische reis gemaakt door het verwarde en onthutsende brein van het hoofdpersonage. De titel van het boek roept ook associaties op. Zo kan men zich ook de vraag stellen waarom het precies 'Dagboek 32' is en niet 'Dagboek 33', of is het een Bijbelse verwijzing naar de genummerde hoofdstukken uit de Bijbel(?). De ondertitel 'Tekenen' betekent in het Engels 'Signs', wat dan weer een gekende film over de betekenis van graancirkels is... Van (al dan niet ingebeelde of gecreeerde) magie gesproken.                                                                                                                        

Recensie uit "Pure Fantasy":
Adam Smit, de hoofdpersoon van Dagboek 32, wordt wakker op een vreemd strand. Vreemd, omdat hij niet weet hoe hij daar is gekomen en wat hij er doet, maar ook vreemd qua samenstelling: het is opgebouwd uit ontelbare zwarte staafjes, die er in regelmatige patronen liggen. Gelukkig voor Adam is het water van de zee dat aan dit strand grenst zoet, en stilt het niet alleen zijn dorst maar ook zijn honger. Ondanks zijn penibele toestand is hij dus niet in levensgevaar, en kan hij het zich permitteren op onderzoek uit te gaan in de vreemde wereld waar hij is terechtgekomen. Deze wereld blijkt een eiland te zijn, waar tal van onverklaarbare dingen gebeuren en waar hij niet de enige aanwezige is. Adam doet verslag van zijn belevenissen in zijn dagboek, dus het verhaal is in de eerste persoon enkelvoud geschreven. Van Mazijk gebruikt voor zijn vertelling echter geen typische dagboekstijl, maar vertelt zijn verhaal in mooie, goedlopende zinnen die fijn lezen. Het is niet altijd even realistisch dat iemand zo in een dagboek zou schrijven, maar het maakt het lezen er wel een stuk prettiger op, dus het zij de schrijver vergeven. De stijl van dit boek is dus dik in orde, en het verhaal zit goed in elkaar. In het begin is het allemaal wel erg vaag, maar gaandeweg vallen de dingen steeds meer op hun plaats. Op het einde grijpen een aantal dingen mooi in elkaar, maar blijft de lezer nog met genoeg vraagtekens zitten om er zelf eens over na te denken. Wel vond ik het in het begin moeilijk om er in te komen, aangezien Adam een groot deel van het boek in zijn eentje de wereld aan het verkennen is. Het gemis van interactie met andere personages zorgt ook voor een gebrek aan spanning; hierdoor houdt het boek de lezer niet altijd even goed bij de les. Pas ver naar het einde toe worden er andere personages ten tonele gevoerd, en neemt de spanning weer toe. Toch loont het zeker de moeite om verder te lezen, want het zwaartepunt van het boek ligt aan het eind, als de opgeworpen vragen beantwoord worden en de lezer meer te weten komt over de wereld waarin Adam is terechtgekomen. Dagboek 32 is een mooi geschreven, goed gestructureerd verhaal dat de lezer ook nog eens aanzet tot nadenken. De schrijver laat een aantal vraagstukken open, waardoor de lezer uitgenodigd wordt zijn eigen theorieën los te laten op bepaalde verhaalelementen. Dit maakt het boek er een stuk mysterieuzer en intelligenter op en is dus een prima keuze van de schrijver.