Lezersrecensie
Leuk verhaal maar geen Stephen King
De 17-jarig Charlie Reade is een jongen die al heel wat voor kiezen heeft gehad; zijn moeder is bij een ongeluk omgekomen, waarna zijn vader aan de drank is geraakt. Toch maakt hij het beste van zijn leven. Op een dag redt hij de wat knorrige, oudere meneer Bowditch, die van een ladder is gevallen. Terwijl die in het ziekenhuis verpleegd wordt, past Charlie op zijn hond, Radar, en doet hij wat klusjes in het huis van meneer Bowditch. Als deze uiteindelijk toch overlijdt, krijgt Charlie een cassettebandje waarop meneer Bowditch hem deelgenoot maakt van een geheime wereld, die begint in de schuur van de man. Dit is het begin van een onwaarschijnlijk, sprookjesachtig avontuur.
Fairy Tale is met recht een sprookje. Meng Kronieken van Narnia, Neverending Story en Alice in Wonderland, en je hebt een beetje een idee wat voor soort verhaal het is. Dat begint echter pas na zo’n pakweg 175 bladzijden; tot dan is het eigenlijk een vrij gewoon verhaal van een behulpzame jongen die een oude man helpt. Op het moment dat Charlie in de geheime wereld (Empis genaamd) komt, wordt het echt een totaal ander boek.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: op enkele korte stukken hier en daar na, had ik nergens het idee dat ik een boek van Stephen King zat te lezen. En dat viel tegen. Af en toe komen we kleine verwijzingen tegen waardoor de link naar King duidelijk is: een aan alcohol verslaafde vader, een hand die omhoog schiet uit de aarde, verwijzingen naar enkele van King’s favoriete auteurs (o.a. Lovecraft), en op zeker moment wenst Charlie iemand ‘lange dagen en aangename nachten.’ Maar waar ik van veel King-boeken tijdens het lezen hoopte dat er geen eind aan zou komen, bleef ik bij dit boek maar wachten tot het eindelijk afgelopen was. Dat heeft een aantal redenen.
Ten eerste is dit een puur fantasy-verhaal, een sprookje, en dat zijn we van King niet gewend. Natuurlijk, ook in bijv. De Talisman en De Donkere Toren-serie krijgen we te maken met een jongen uit onze wereld die verzeild raakt in een andere wereld. En een boek als Ogen van de draak komt heel dicht in de buurt van een sprookje. En ja, er zitten sinistere, onheilspellende scènes in Fairy Tale. Maar toch leest en voelt het nergens als King. Het is daarvoor te ‘kinderlijk’, te sprookjesachtig. In een King-verhaal passen geen sprekende paarden, zeemeerminnen en reuzen.
Ten tweede verlopen grote delen van het verhaal vreselijk traag. Een van de kwaliteiten van King is dat hij alledaagse mensen in alledaagse situaties treffend neer weet te zetten. Daar schiet hij hier helaas in door, zeker in het eerste deel van het boek. De eerste 150 bladzijden gaan alleen maar over het feit dat Charlie meneer Bowditch helpt. Leuk, aardig, sociaal, herkenbaar – het zou je eigen zoon of buurjongen kunnen zijn- maar op een gegeven moment weet je dat wel. En als Charlie eenmaal in Empis is aangeland, verlopen sommige avonturen daar zo stroperig dat je ook daar steeds denkt: schiet nou eens op.
Ten derde zie je de ontknoping van het verhaal al van mijlenver aangekomen. Het is tenslotte een sprookje, en die eindigen uiteraard met ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Zo ook hier. In het op-een-na-laatste hoofdstuk wrijft King dat er nog eens extra in door dat hoofdstuk de titel “Alsjeblieft, je happy end” mee te geven!
Ondanks dit alles is Fairy Tale in de basis zeker geen slecht verhaal. De vergelijking met Kronieken van Narnia, Alice in Wonderland e.d. maak ik niet voor niets, dit zijn immers klassiekers in de literatuur, en de verhaallijn van Fairy Tale op zich is minstens zo goed. Met zo’n 100 of 200 pagina’s minder zou het verhaal denk ik aan kracht en vaart winnen. Dan nog echter zal dit verhaal een buitenbeetje in het oeuvre van King blijven.
Oh ja, en dan nog twee tips voor de uitgeverij:
- Jullie ontwerpen een hartstikke mooie kaft (ook de binnenzijde). Verpest die dan niet met een stickertje “De nieuwe King”. De King-liefhebbers weten dat zo ook wel, en anderen zal het weinig interesseren.
- Als je al een reactie van een BN’er op de kaft wilt plaatsen, geef die dan vooraf een leesexemplaar, en plaats niet een quote over een heel ander boek op de kaft (in dit geval ‘Aardedonker zonder sterren’). Het zal wel marketing zijn, maar ik noem het gewoon misleiding.
Fairy Tale is met recht een sprookje. Meng Kronieken van Narnia, Neverending Story en Alice in Wonderland, en je hebt een beetje een idee wat voor soort verhaal het is. Dat begint echter pas na zo’n pakweg 175 bladzijden; tot dan is het eigenlijk een vrij gewoon verhaal van een behulpzame jongen die een oude man helpt. Op het moment dat Charlie in de geheime wereld (Empis genaamd) komt, wordt het echt een totaal ander boek.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: op enkele korte stukken hier en daar na, had ik nergens het idee dat ik een boek van Stephen King zat te lezen. En dat viel tegen. Af en toe komen we kleine verwijzingen tegen waardoor de link naar King duidelijk is: een aan alcohol verslaafde vader, een hand die omhoog schiet uit de aarde, verwijzingen naar enkele van King’s favoriete auteurs (o.a. Lovecraft), en op zeker moment wenst Charlie iemand ‘lange dagen en aangename nachten.’ Maar waar ik van veel King-boeken tijdens het lezen hoopte dat er geen eind aan zou komen, bleef ik bij dit boek maar wachten tot het eindelijk afgelopen was. Dat heeft een aantal redenen.
Ten eerste is dit een puur fantasy-verhaal, een sprookje, en dat zijn we van King niet gewend. Natuurlijk, ook in bijv. De Talisman en De Donkere Toren-serie krijgen we te maken met een jongen uit onze wereld die verzeild raakt in een andere wereld. En een boek als Ogen van de draak komt heel dicht in de buurt van een sprookje. En ja, er zitten sinistere, onheilspellende scènes in Fairy Tale. Maar toch leest en voelt het nergens als King. Het is daarvoor te ‘kinderlijk’, te sprookjesachtig. In een King-verhaal passen geen sprekende paarden, zeemeerminnen en reuzen.
Ten tweede verlopen grote delen van het verhaal vreselijk traag. Een van de kwaliteiten van King is dat hij alledaagse mensen in alledaagse situaties treffend neer weet te zetten. Daar schiet hij hier helaas in door, zeker in het eerste deel van het boek. De eerste 150 bladzijden gaan alleen maar over het feit dat Charlie meneer Bowditch helpt. Leuk, aardig, sociaal, herkenbaar – het zou je eigen zoon of buurjongen kunnen zijn- maar op een gegeven moment weet je dat wel. En als Charlie eenmaal in Empis is aangeland, verlopen sommige avonturen daar zo stroperig dat je ook daar steeds denkt: schiet nou eens op.
Ten derde zie je de ontknoping van het verhaal al van mijlenver aangekomen. Het is tenslotte een sprookje, en die eindigen uiteraard met ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Zo ook hier. In het op-een-na-laatste hoofdstuk wrijft King dat er nog eens extra in door dat hoofdstuk de titel “Alsjeblieft, je happy end” mee te geven!
Ondanks dit alles is Fairy Tale in de basis zeker geen slecht verhaal. De vergelijking met Kronieken van Narnia, Alice in Wonderland e.d. maak ik niet voor niets, dit zijn immers klassiekers in de literatuur, en de verhaallijn van Fairy Tale op zich is minstens zo goed. Met zo’n 100 of 200 pagina’s minder zou het verhaal denk ik aan kracht en vaart winnen. Dan nog echter zal dit verhaal een buitenbeetje in het oeuvre van King blijven.
Oh ja, en dan nog twee tips voor de uitgeverij:
- Jullie ontwerpen een hartstikke mooie kaft (ook de binnenzijde). Verpest die dan niet met een stickertje “De nieuwe King”. De King-liefhebbers weten dat zo ook wel, en anderen zal het weinig interesseren.
- Als je al een reactie van een BN’er op de kaft wilt plaatsen, geef die dan vooraf een leesexemplaar, en plaats niet een quote over een heel ander boek op de kaft (in dit geval ‘Aardedonker zonder sterren’). Het zal wel marketing zijn, maar ik noem het gewoon misleiding.
3
Reageer op deze recensie
